De apostels van de Belpop zijn terug. Jan Delvaux en dj Bobby Ewing (a.k.a. Jimmy Dewit) hebben een nieuw programma klaar met verrassende verhalen uit de vaderlandse muziekgeschiedenis. Belpop Bonanza Quattro is de vierde theatershow van het melomane duo uit Leuven. De beste stukken uit Belpop Bonanza (2013) en Belpop Bonanza Bis (015) werden in 2016 samengebracht in de marathon Belpop Bonanza Royale. De saga wordt duidelijk gesmaakt. En dus gaat ze verder. Materiaal te over trouwens. Aflevering 4 wordt even leerrijk, entertainend en grappig als zijn voorgangers. Maar ze steekt anders en ingenieuzer in elkaar. Belpop Bonanza Quattro is een reisprogramma in vier etappes. Delvaux en Ewing zetten hun 4x4 aan en racen langs vier plaatsen waar geschiedenis is geschreven door grote namen uit binnen- en buitenland. Belpop Bonanza Quattro maakt deel uit van een alsmaar groter wordend geheel. De heren gaan platen uitbrengen op hun eigen Belpop Bonanza Records. Jan heeft een nieuw boek klaar met de mooiste verhalen uit de Belgische popgeschiedenis. En ondertussen toert hun poulain André Brasseur, de koning van het hammondorgel, met brede glimlach verder. Hop hop Belpop.
1. KAMASI WASHINGTON - HEAVEN AND EARTH
2. PAUL WELLER - TRUE MEANINGS 3. ELVIS COSTELLO & THE IMPOSTERS - LOOK NOW 4. RY COODER - THE PRODIGAL SON 5. CHARLES LLOYD AND THE MARVELS + LUCINDA WILLIAMS - VANISHED GARDENS 6. WAYNE SHORTER - EMANON 7. RICHARD THOMPSON - 13 RIVERS 8. BILLY F. GIBBONS - THE BIG BAD BLUES 9. YO LA TENGO - THERE'S A RIOT GOING ON 10. FATHER JOHN MISTY - GOD'S FAVOURITE CUSTOMERbewerken. 1. KAMASI WASHINGTON @ JAZZ MIDDELHEIM, ANTWERPEN - 09/08/18
2. SANTANA @ SPORTPALEIS, ANTWERPEN - 22/06/18 3. STEVE EARLE & THE DUKES @ OLT RIVIERENHOF, ANTWERPEN - 12/07/18 4. CALEXICO @ DE ROMA, ANTWERPEN – 24/03/18 5. POKEY LAFARGE @ DE ROMA, ANTWERPEN- 16/02/18 De Nigeriaanse drummer, componist, songwriter en levende legende Tony Allen (78 jaar) wordt algemeen beschouwd als de uitvinder van het genre afrobeat samen met Fela Kuti. Van 1968 tot 1979 is hij de drummer en de musical director van Fela Kuti’s band Africa ’70 waarmee hij meer dan 30 albums opneemt. Na zijn periode bij Fela ontwikkelt Allen een hybride geluid, bestaande uit het deconstrueren en versmelten van afrobeat met electronica, dub, R & B en rap. Allen noemt deze synthese afrofunk. Zijn werklust en drive blijven ondanks het vorderen van de leeftijd onvermoeibaar, hij wil zichzelf voortdurend uitdagen. Vanaf 2000 verleent hij zijn drumwerk of is hij als solist de initiatiefnemer in uiteenlopende projecten. In de afgelopen 10 jaar is Allen zeer productief en heeft hij alles aangepakt van afrobeat (op solo album Film of Life), Franse dreampop (met Charlotte Gainsbourg), downbeat indie rock (met The Good, the Bad & the Queen) en techno (met het Moritz Von Oswald Trio). Recent is Allen teruggegaan naar zijn jazzinvloeden Max Roach en Art Blakey. In 2017 brengt hij een eerbetoon aan Art Blakey met de EP ‘A Tribute to Art Blakey & the Jazz Messengers’ waarmee hij ook dat jaar op Jazz Middelheim staat. Het is meteen een productie op het legendarische Blue Note Records waarop ook in datzelfde jaar zijn volgende album ‘The Source’ verschijnt. Samen met saxofonist en langdurig medewerker Yann Jankielewicz heeft Allen 11 nieuwe composities geschreven. ‘The Source’ geeft een fascinerende inkijk in de muzikale inspiraties en aspiraties van drumfenomeen Tony Allen. Dat album is een verdere exploratie van zijn invloeden maar deze keer geeft Allen zijn invloeden uit de jazzwereld bloot in een natuurlijke uitwisseling met zijn afrobeat ritmes. ‘The Source’ is niet per sé een jazz album noch is het een afrobeat album. Hetzelfde zou kunnen gezegd worden van het publiek dat vanavond op het concert is afgekomen: een swingend staand concert dat voortgaande op Allen’s reputatie de stomende afrobeat liefhebbers aantrekt óf de jazzliefhebber die wel houdt van een Afrikaanse twist en eerder een luisterconcert verwacht maar dan zonder zitplaatsen. Voor Tony Allen fans is het al langer geweten dat Allen niet voor een bepaalde stijl te vangen is maar resoluut zijn intuïtief drumwerk ten dienste stelt van zijn aspiraties en inspiraties. Vanavond is duidelijk geafficheerd wat te verwachten valt : The Source. Wie het album vooraf heeft beluisterd wist dat hier vooral jazz op staat met een Afrikaanse twist, een luisteralbum en dus logischerwijs een luisterconcert… Toch wist het concert beide partijen - als die er zouden zijn - te verzoenen. De ene keer viel al wat meer jazz te horen, de andere keer zijn er die Afrikaanse klanken met een licht swingende groove die onderhuids zowel lichaam als hoofd beroeren. Maar bovenal is er die heerlijke muzikale mishmash die mensen samenbrengt in een spirituele beleving. Tony Allen die al jaren in Parijs woont heeft voor dit album allemaal Franse musici aangetrokken. Met vijf van hen staat hij hier vanavond op het grote podium van De Roma. Met de vaste kern bestaande uit contrabassist Mathias Allamane en Jean Phi Dary (piano, keyboards) speelt hij al jaren. Zij worden aangevuld met de Kameroenese gitarist Indy Dibongue en de blazers, saxofonist Yann Jankielewicz en trompettist Nicolas Giraud. Allen zit achteraan in het midden, verscholen achter een zwarte zonnebril geflankeerd door contrabassist Mathias Allamane en gitarist Indy Dibongue. Vooraan links zit pianist/orgelist Jean Phi Dary en op rechts de twee blazers. De 6-koppige band opent met “Bad Roads” het tweede nummer uit ‘The Source’. Een na een worden op twee na alle nummers gespeeld. Op dit nummer ingezet met een basloopje vallen de funky gitaarlicks van Indy Dibongue en een gesmaakte trompetpartij van Giraud op. Allen is zijn eigen onverstoorbare zelve die zijn team van achteruit stuurt voor een meeslepende groove. “Ewajo” ademt een Miles Davis ‘Kind of Blue’ achtige sfeer waarin de twee blazers tekenen voor een terugkerend thema met de andere vier in een ondersteunende rol. “Wolf Eats Wolf” is pure groove met een sputterende afrobeat groove, percussief orgeltappen, funky blazersriffs en een heerlijk tussendoor gitaartje, dat alles onderstuwd door Allen’s polyritmische drumtechniek van hi-hat bekkens in combinatie met snare drum. Geen decibels maar ritmische gewaarwording. “On Fire” gaat resoluut de jazz richting uit voor een meeslepend nummer dat de spanning opbouwt met avant-garde piano, Dizzy Gillespie blazers en een speels aanhoudend gitaarrifje aaneen getrommeld in Art Blakey’s typische bebop-drumstijl. Allen neemt even het woord om te zeggen dat hij liever niet praat maar de muziek laat spreken maar hij blijft toch nog lang aan het woord om het publiek daarvoor uitgebreid te bedanken. We blijven bij de jazz voor het zachte langzame “Woro Dance” opgeluisterd met subtiele drumticks van de meester en een hoofdrol voor de knappe blaaspartijen van het duo Jankielewicz/Giraud bezegeld met een ferm applaus. Allen laat iedereen schitteren zonder echt zelf naar de voorgrond te komen. Daarbij worden alle solo’s kort gehouden ook die van de meester, geheel in functie van de opbouw van het nummer met een steeds terugkerend thema met beperkt gehouden improvisaties. Was het concert tot dusver vooral een (jazz) luisterconcert dan wordt met “Push And Pull” de toon en de sfeer losser met ook meer ruimte voor solo’s. Er mag meegeklapt worden op het feestelijke N.O. achtig nummer vol opgebouwde groove dat onweerstaanbaar mikt op de dansvoeten. In “Cruising” mag de staande bas van Allamane volop schitteren. Het is het meest opvallende nummer, een jazzcompositie waarin Allen op zijn manier Afrikaanse ritmes binnensmokkelt zodat het nummer eruit springt. Allen heeft zoveel metier dat in zijn handen beide invloeden moeiteloos met elkaar verweven worden zonder dat het in de verste verte academisch wordt. De afsluiter “Life Is Beautiful” vertoeft in een funky-jazz mood en klinkt tegelijk ingehouden als dat het prikkelt en laat elkeen nog even excelleren niet in het minst Allen zelf in interactie met bassist Allamane die uitgebreid mag soleren. Er komt een toegift met het swingende “Cool Cats” waarin we een laatste keer kunnen genieten van het fantastisch drumwerk van Allen dat zeer bepalend is voor het groepsgeluid en de grondlaag aanlevert waarna de hele de band kan schitteren. Heerlijke muziekavond voor hoofd en benen, puur genieten zonder decibels (oordopjes). Marc Buggenhoudt Foto's en fotoalbum © JiVe Setlist 1. Bad Roads (The Source, 2017) 2. Ewajo (The Source, 2017) 3. Wolf Eats Wolf (The Source, 2017) 4. On Fire (The Source, 2017) 5. Woro Dance (The Source, 2017) 6. Push And Pull (The Source, 2017) 7. Cruising (The Source, 2017) 8. Life Is Beautiful (The Source, 2017) Encore 9. Cool Cats (The Source, 2017) Wolf Alice uit Londen werd in 2010 opgericht door zangeres Ellie Rowsell en gitarist Joff Oddie. Ze brachten als duo een EP uit, maar het was pas na de toevoeging van drummer Joel Amey en bassist Theo Ellis dat de bal echt aan het rollen ging. Het duurde echter nog tot 2015 voor de groep zijn eerste full album “My Love Is Cool” uitbracht. Deze plaat werd genomineerd voor een Grammy, Brit Award en Mercury Music Prize Award die ze uiteindelijk niet wonnen. Het tweede album “Visions Of A Life” won dit jaar wel de prestigieuze The Mercury Prize voor kleppers als Arctic Monkeys, Florence And The Machine, Lily Allen en Noel Gallagher. Het eveneens Britse Nova Twins mag het voorprogramma verzorgen. De groep bestaat uit zangeres/gitariste Amy Love en bassiste/achtergrondzangeres Georgia South. Drummer Tim Nugent maakt er een trio van. Ze openen met “Mood Swings”, een forse rocksong waarover Amy rapt. Straaljagergitaren luiden “Hit Girl” in, ik moet onwillekeurig aan Rage Against The Machine denken. Drums luiden heel toepasselijk “Drums” in, in deze song zit behoorlijk wat funk. Tijdens “Thelma And Louise”, een nummer op het lijf van beide wilde meiden geschreven, worden de vocalen van Amy enkel ondersteund door bas en drums. De oren worden verder geteisterd tijdens “Undertaker”: drums, een vervormde metalige basgitaar en gekrijs/gegil van Amy, het nummer doet me aan The Boredoms denken. “Bassline B*tch” is heel energiek, “Losing Sleep” verrassend dansbaar en afsluiter “Wave” een kopstoot van een song. Amy is heel expressief, de energie van het drietal spat bijna letterlijk van het podium. Een half uur kan de groep me boeien maar iets meer variatie zou in de toekomst welkom zijn. We hebben eindelijk een vrouwelijke tegenpool van RATM gevonden. Het getuigt van lef van Wolf Alice om zo'n voorprogramma mee op tour te nemen. Wolf Alice start heel ingehouden met praat-/fluisterzang van Ellie Rowsell tijdens “Sky Musings” alvorens het nummer crescendo naar een fors einde gaat. Felle rocksong “Yuk Foo” is meteen al van een ander kaliber, met schreeuwerige zang van de frontvrouw. Ze vervolgen met het angstaanjagende “You're A Germ” dat heftige momenten afwisselt met rustiger momenten. Dit trucje wordt in vele songs trouwens toegepast. Ellie kan met haar stem vele kanten uit : fluisterzang, schreeuwerig, scherp breekbaar maar evengoed zeemzoet, zoals in “Storms”. De heftige nummers worden af en toe afgewisseld met rustige, zoals het nooit eerder live gespeelde “After The Zero Hour” of het smachtende “Don't Delete The Kisses”. Het poppy “Beautifully Unconventional” is als een warme bries op een herfstdag. Ellie is ongelooflijk sexy tijdens “Formidable Cool”, ze pakt het publiek moeiteloos in, ze wandelt er zelfs even letterlijk in. Op de setlist staat blijkbaar “Silk” of “Blush”, het publiek kiest voor het dromerige “Blush”, voorwaar een goede keuze. Een hoogtepunt is het van een fantastische gitaarlijn voorziene oudje “Bros”. Ze grijpen op het einde van de set nog eens terug naar “Visions Of A Life” met o.a. het fantastische “Space & Time”. Uiteindelijke sluiten ze af met het stevige “Fluffy”. Dat er nog een bis zal volgen blijkt uit het feit dat de roadies de gitaren nog eens stemmen. Het wordt uiteindelijk een verpletterende versie van “Giant Peach”, waarmee het prima concert wordt afgesloten. Wolf Alice staat ongetwijfeld op het punt van de grote doorbraak. Sterke songs met de nodige afwisseling, prima muzikanten : wat een gitarist is die Joff Oddie toch, een ravissante zangeres die vele muzikale registers aan kan, een stevige ritmesectie waarbij bassist Theo Ellis zich ontpopt tot publieksopzweper. Ze spelen indierock maar zijn net dat tikkeltje anders dan vele andere groepen in het genre. Diegenen die erbij zijn vanavond mogen zich gelukkig prijzen, waarschijnlijk is het de laatste keer dat we Wolf Alice in een kleine club te zien krijgen. Lou van Bergen Foto's © JiVe Setlist : Sky Musings / Yuk Foo / You're A Germ / Storms / Planet Hunter / Lisbon / After The Zero Hour / Don't Delete The Kisses / Beautifully Unconventional / Formidable Cool / Blush / Bros / 90 Mile Beach / St. Purple & Green / White Leather / Space & Time / Visions Of A Life / Fluffy // Giant Peach Lou van Bergen Met drie Grammy's op haar naam mag Dee Dee Bridgewater zich gerust een jazzicoon noemen. Met haar nieuwste plaat Memphis... Yes, I'm Ready keert de zangeres terug naar haar geboortestad in het diepe zuiden van de VS, die zo liefdevol 'Soulsville' wordt genoemd. De muziek werd opgenomen in een studio niet ver van het ziekenhuis waar de diva geboren werd. Haar vader was een trompetspeler en dj bij een lokaal radiostation. Jaren na de verhuis van zijn gezin naar Michigan bleef hij de platen van de lokale muziekscène draaien. "Zelfs als jong meisje raakte de muziek van mijn vader mij enorm, het deed mij dansen en tegelijkertijd huilen van emotie. Met mijn album Red Earth uit 2007 ging ik op zoek naar de roots van mijn Malinese voorouders, maar nu bleef ik bij de muziek die mij het nauwst aan het hart ligt", verklaart Bridgewater haar nieuwste muzikale zoektocht. Het resultaat is een album dat klinkt en voelt zoals Memphis klinkt en voelt, maar tegelijk ook zoals Dee Dee Bridgewater klinkt en voelt: vol vurige passie, originaliteit en met een ongelooflijk dynamische benadering van de songs. Het album is een ode aan de blues en R&B van eind jaren '60 en de beginjaren van haar carrière. Naast enkele nieuwe nummers, bevat het ook een aantal herbewerkingen van Amerikaanse klassiekers als The Trill is Gone (BB King), I Can’t Stand the Rain (Ann Peebles) en Try a Little Tenderness (Otis Redding). Het is weeral bijna vijf jaar geleden dat ik Dee Dee Bridgewater zag schitteren. Toen was ze ze aan de zijde van Ramsey Lewis een van de hoogtepunten van Gent Jazz. Voor vanavond had ze bandleider en toetsenist Farindell Smith meegebracht, met de soundbepalende Charlton 'CJ' Johnson op gitaar, een bassist en een drummer, en twee blazers, En ook wat witte krullen, want het meestal kale jazzicoon laat sinds enige tijd haar haar terug groeien. Na een Booker T. intro begroet ze ons in vlekkeloos Frans, we zijn tenslotte in België, en we voelen meteen dat Dee Dee ook heel wat te vertellen heeft. Opener 'Going Down Slow' en een soulvol 'Giving' Up' van Gladys Knight zetten meteen de toon. Ze vertelt dan over een man die ze binnenkort gaat ontmoeten maar nog nooit gezien heeft en ze heeft blijkbaar grote verwachtingen, want sensuele moves begeleiden het overduidelijke 'Yes I'm ready'. 'Why (Am I treated so Bad' leent ze dan weer van de Staple Singers, maar we onthouden vooral het verhaal er rond. Het letterlijk donkere verleden van vooral de zuidelijke staten, de eerste zwarte kinderen op een school uitsluitend voor blanken, het inzetten van de nationale Garde en van de federale troepen om dit te verhinderen of mogelijk te maken. Het zijn toestanden die ons nu nog naar de keel grijpen. Een dikke duim kreeg ze van Carla Thomas in de studio voor haar versie van 'B.A..B.Y.' en van ons krijgt ze die ook, Soul met een flinke laag pathos. En blues met nog een dikkere laag pathos; Het wordt een echt bluestheater met de zangeressen in een medley en de bassist als 'Hound Dog' in een zeer entertainende versie van Big Mama Thornton, Ze sluit af met 'The Thrill is Gone', zowat het bekendste nummer van de King of the Blues. Onze diva is nog niet uitgezongen, laat staan uitverteld, en in de bisnummers krijgen na Otis Redding's 'Try a Little Tenderness', met de blazers in de hoofdrol', een onverwacht eerbetoon aan haar pas overleden moeder en zingt ze 'Purple Rain' van Prince voor iedereen die recent iemand verloor. De gitaarsolo van CJ past perfect in het plaatje. Muzikaal is dit top, en de onderliggende boodschappen i.v.m. verdraagzaamheid en positieve samenleving doen geen afbreuk aan het hoge gehalte aan entertainment van vandaag. Dee Dee Bridgewater heeft ons laten zien dat de muziek uit Memphis even fris als tijdloos is, en blijft een topperformer. Johan Vanonckelen Dee Dee Bridgewater (voc)/Farindell Smith (keys)/Charlton 'CJ' Johnson (g)/ Barry Campbell (b)/Carlos Sargent (dr)/Bryan Lockhart (sax)/Curtis Pulliam (tr)/Monet Owens (voc)/Shontelle Norman (voc) Setlist: Intro/Going Down Slow/Giving Up/I Can't Get Next to You/Yes, I'm Ready/Why (Am I Treated so Bad)/B.A.B.Y./Don't Be Cruel/I Can't Stand the Rain/The Sweeter he Is/Hound Dog/The Thrill is Gone/ Bis: Try a Little Tenderness/Purple Rain/One Lo De wereld leerde Lana Del Rey kennen met het prachtige ‘Video Games’, een nummer op haar eerste langspeler ‘Born To Die’, die verscheen in 2012 en verder ook topsingles als ‘Blue Jeans’ en ‘Summertime Sadness’ bevat. Het succes bracht haar naar de grootste festivals, waaronder Rock Werchter (2012). In november van datzelfde jaar bracht ze een deluxe versie uit van het album met 9 nieuwe nummers getiteld ‘Born To Die – The Paradise Edition’. Het legde haar alvast geen windeieren, want enkele maanden later stond de zangeres voor het eerst in ons land met een eigen arenashow in Vorst Nationaal. In 2016 stond Lana Del Rey naast Bruce Springsteen op de affiche van TW Classic met haar laatste albums ‘Violence’ (2014) en ‘Honeymoon’ (2015) in haar achterzak.
Het middenplein van het zo goed als uitverkochte Sportpaleis staat vol gillende bakvissen die elke zinnetje van hun idool op gekrijs zullen onthalen. En waarvan een gedeelte het einde niet zal halen wegens appelflauwtes. De security heeft vandaag een beetje meer werk dan gemiddeld. Afgezien daarvan brengt het decor ons meteen in vakantiestemming. Met palmbomen en ligzetels en wat aangepaste projecties wanen we ons meteen op het Californische strand op cruise afstand van Hollywood. Lana Del Rey zelf, ondertussen al 32, ziet er onschuldig jong uit in een kort T-shirt, kort glitterrokje en dito laarzen. Het openingsnummer past perfect bij de setting. En in die setting wandelt ze tussendoor gracieus naar diverse plekjes om een ander nummer te brengen: nu eens ligt ze met haar twee zangeressen op de grond, waarbij ze van bovenaf gefilmd wordt, dan weer ligt ze op de piano om 'White Mustang' dromerig de wereld in te sturen. Bij 'Video Games' zit ze dan weer op een schommel en ook de ligstoelen komen nog aan bod. Helaas zit het geluid niet echt mee vanavond. Haar dromerige en zweverige stem staat in contrast met de ietwat te zware en onevenwichtige mix zodat de balans niet top is. Maar ze heeft er wel zin in want halverwege de set trakteert ze haar fans op enkele verzoeknummers. En ze gaat nog een stapje verder, of eerder dichterbij, als ze van het podium komt en de fans op de eerst rij gaat begroeten. Lees knuffels, huilbuien, flauwvallen, selfies, meisjes onder elkaar... Uit haar recente album mixt ze ook drie nummers door elkaar. Iets dat je niet echt verwacht want nieuwe nummers vereisen net een tikkeltje meer aandacht. Dat het ook kan zonder veel bombast in de mix bewijst ze door op haar eentje 'Yayo' te brengen, Het frêle meisje met de stoere Gibson Flying V . Het is bijzonder. 'Ultraviolence' knalt dan de zaal in als voorbode van het bekende 'Summertime Sadness', dat de de sfeer van de avond en van het wezen Lana Del Rey uitstraalt. Een soort optimistische droefheid. De zon op de sombere gedachten. De worstelingen des levens. Nog even een vrolijke verjaardagwens voor een oude president en we kunnen na ruim twee uur de avond afsluiten met 'Off the Races'. Een concert van Lana Del Rey laat je meestal met een dubbel gevoel achter: de thematiek en de zangstijl zijn een beetje eenzijdig en brengt weinig verrassingen. Anderzijds is ze voor velen een rolmodel dat durft dromen en een evenwicht wil vinden tussen summertime en sadness. En dat is iets dat middenplein wel aanspreekt. We zijn vooral benieuwd welke weg Lana Del Rey in de toekomst zal inslaan, want een platgetreden pad kan je niet eeuwig blijven bewandelen. Uit de setlist: 13 Beaches / Cherry (with Scarborough Fair) /.Pretty When You Cry / White Mustang / Born to Die / Blue Jeans / .Lust for Life / Change / Black Beauty / Young and Beautiful / Ride / Video Games / Gods & Monsters / High by the Beach / Honeymoon / Yayo / Ultraviolence /.Summertime Sadness /West Coast / Happy Birthday Mr. President / Off to the Races The Australian Pink Floyd Show is niet zomaar de zoveelste Pink Floyd tributeband. Het is volgens kenners de grootste, de beste en zeker de meest fantastische! Met een doorgedreven perfectie trachten zij het legendarische werk van hun meesters tot in de puntjes te reproduceren en de Pink Floyd-ervaring zo dicht mogelijk te benaderen. Door middel van een ongelooflijke licht- en lasershow, videoanimaties, een gigantisch LED-scherm met filmfragmenten, opblaasbare objecten (waaronder een gigantisch varken en hun eigen kenmerkende kangoeroe) en andere special effects, slagen ze er keer op keer in hun publiek omver te blazen. Niet voor niets gingen wereldwijd dan ook al meer dan 4 miljoen tickets over de toonbank om deze band live aan het werk te zien. Sinds 1988, wanneer TAPFS voor het eerst optrad in Adelaide, Australië, concerteerde de band al in meer dan 35 landen, mochten ze optreden op het vijftigste verjaardagsfeest van David Gilmour en werden ze op het podium ooit bijgestaan door Rick Wright himself! Zowel critici als hondstrouwe Pink Floyd fans, maar ook Pink Floyd zelf, kunnen 'Aussie Floyd' – hun troetelnaam – appreciëren.
Time: 30 Years of Celebrating Pink Floyd. Het klinkt als een oprechte hommage en dat is het ook. Ze trappen af met het niet voor de hand liggende 'Obscured by Clouds', vanachter het gordijn, met een spel van licht en schaduw dat meteen de visuele verwachtingen aanscherpt. Als dat gordijn verdwijnt en 'In The Flesh?' weerklinkt bemerken we tussen de flitslichten door dat de band vandaag bestaat uit een gitarist, bassist en drummer, en een toetsenman, tweede gitarist en drie achtergrondzangeressen. Zanger Chris Barnes is de kilometervreter van dienst en zal ontelbare keren verdwijnen en terugkomen terwijl later ook Mike Kidson wat theatraal aan de sax mag komen lurken, onder andere in volledige versie van 'Shine On You Crazy Diamonds', dat de stadsfeestzaal onderdompelt in de Pink Floydsfeer van weleer. Inclusief de cirkel met projectiescherm en spots, het handelsmerk van in de tijd dat er nog roze varkens door de lucht vlogen. In 'The Great Gig in the Sky' schrap ik alvast het woordje 'great' want het klinkt wat flauwtjes en weinig gedreven en ik vergelijk dan snel met originele versies, Brit Floyd of onze eigenste Floyd Matters, waar de dames wanneer ze eens kunnen knallen dat ook daadwerkelijk doen. Maar geen nood, 'Money' klinkt terug lekker en krijgt er een ludiek saxsolo bij en we zakken stilaan naar de afsluiter van de eerste set, waar een gigantische leraar toekijkt op 'Another Brick in the Wall'. 'See Emily Play' opent na twintig minuutjes de tweede set, waarna wat varkens de hoofdrol spelen in het door visuals overgoten decor, waarbij eigentijdse invullingen Trumpiaanse gedaanten aannemen, bvb in de vorm van een tweet: 'Bad sheep have crossed the border. Sad'. Tussendoor nemen ook de bassist en de tweede gitarist (stukken van) een nummer voor hun rekening, maar het is duidelijk dat zij vocaal nooit zo een volledig show zouden kunnen hard maken. De gitaristen kwijten zich trouwens behoorlijk van hun taak maar laten David Gilmour niet vergeten. Uiteindelijk heeft ieder zijn eigen klank en stijl, ook al speel je iets of iemand zo goed mogelijk na. Echt genieten wordt het met 'One of These Days', wanneer alle kleurrijke spots worden losgelaten onder het oog van een gigantische kangoeroe. In de bisronde die volgt na de staande ovatie krijgen we het verwachte 'Time' en het onverwoestbare 'Confortably Numb' met een prima gitaarsolo. Waarna uiteraard een tweede staande ovatie volgt. Een concert als dit voelt altijd een beetje dubbel aan. Enerzijds heb je een meer dan behoorlijke groep muzikanten die het werk van een der grootste bands ooit van deze planeet naspelen, en anderzijds zitten de originelen zo diep in hoofd, hart en vingers geworteld dat je elke lick en riff in gedachten kan meespelen. En dan kan je na een fijne muzikale avond toch naar huis gaan met het gevoel wat een ongelofelijk band Pink Floyd toch was. Setlist Set 1: Obscoured by Clouds/In the Flesh?/Shine on You Crazy Diamonds(1)/Shine on You Crazy Diamonds(2)/Young Lust/The Great Gig in the Sky/Money/The Happiest Days of our Lives/Another Brick in the Wall Set 2: See Emily Play/Pigs (Three Different Ones)/Comong Back to Life/Wish You Were Here/Fat Old Sun/What do you Want from Me/One of These Days/Run Like Hell Bis: Time/Comfortably Numb https://photos.app.goo.gl/52ApLd3rsLPWxKqk2 De little monsters hadden reikhalzend naar deze dag uitgekeken, nadat de Joanne tour vorig jaar was uitgesteld wegens acute pijnproblemen van het popicoon. Het binnenkomen oogde in elk geval veelbelovend met een drietal extra podia in de zaal en evenveel UFO-achtige toestanden tegen het plafond. Die bleken later zowel videoschermen als loopbruggen te herbergen en brachten Gaga ook wel eens tot aan de achterste rijen. Wie er vroeg bij was kreeg ook haar Netflix documentaire te zien, en wie een kwartier te laat was kon zich nog ongeveer even lang blindstaren op een aftelklok, want schoon volk laat nu eenmaal graag op zich wachten. De opener 'Diamond Heart' zet meteen de toon, met snerpende gitaren, een rockconcert waardig en een overdaad aan lichtflitsen en beweegbare podia. Een 'Wilkommen, Bienvenue, Welcome' is de aanzet tot 'Poker Face' waarbij ze de fans aan zich bindt met dansers en eenvoudige choreografieën die de huidige scene domineren. One beat, one move. Je zou bijna vergeten dat er een stevige liveband achter haar staat, soms helemaal uit het zicht door beweegbare, kantelende en lichtgevende podia, wat resulteert in een meer zichtbare dan vocale aanwezigheid van Lady Gaga. De show, om het concert maar bij de naam te noemen, is ook onderverdeeld in acts, waarbij video's toelaten dat Gaga even een andere outfit aantrekt. En later ook stukjes uit, tot groot jolijt van de little monsters. Sommige hits krjgen een lichte facelift (''Alejandro', 'Telephone'), andere verdwijnen dan weer in de overdaad aan licht en beweging, Het duurt tot halverwege de set, wanneer de centrale podia rijzen en de loopbruggen uit de hemel zakken, dat er wat emotie in de set komt. Bij 'Come to Mama' krijgt ze een regenboogvlag die ze als een vlag voor vrijheid beschouwt en het enige echte hoogtepunt komt er met 'The Edge of Glory' waarbij ze lieflijk de piano hanteert en in dit rustmoment blijk geeft van haar zangkwaliteiten. En dan denken we met enige weemoed terug aan Gent Jazz in 2015 waar ze het podium mocht delen met Tony Bennett en daar een imposantere vocale vertolking neerzette. Helaas moeten we met dat ene intieme hoogtepunt tevreden zijn want de poptrein dendert meteen verder met een pompend 'Born This Way'. In de eindfase hanteert ze nog even de akoestische gitaar terwijl ze wat vertelt over Joanne om dan alle zeilen bij te zetten met licht en dansers op 'Bad Romance'. Na de reguliere set kan er nog welgeteld één bisnummer af, waarna ze in de klaarstaande limo verdwijnt. Een concert waarvan technologie, licht en dans het haalde van muzikale verniewing en emotie. Maar laat dat de little monsters worst wezen 1. HAZMAT MODINE + THE RHYTHM JUNKS @ DE ROMA, ANTWERPEN 18/06
2. PAUL CARRACK @ DE ROMA, ANTWERPEN - 09/05 3. STUFF + KAMASI WASHINGTON @ GENT JAZZ – 13/07 4. VAN MORRISON @ JAZZ MIDDELHEIM, ANTWERPEN - 06/08 5. GOGOL BORDELLO @ DE ROMA, ANTWERPEN - 08/12 1. STEVE EARLE - SO YOU WANNA BE AN OUTLAW
2. KAMASI WASHINGTON - HARMONY OF DIFFERENCE 3. STUFF. - OLD DREAMS, NEW PLANETS 4. TAJ MAHAL & KEB' MO' - TAJMO 5. VALERIE JUNE - THE ORDER OF TIME 6. CECILE McLORIN SALVANT - DREAMS AND DAGGERS 7. LOW SOCIETY - SANCTIFIED 8. CHARLES LLOYD NEW QUARTET - PASSIN' THRU 9. GOV'T MULE - REVOLUTION COME...REVOLUTION GO 10. LANA DEL REY - LUST FOR LIFE Daniel Romano (° 1985, Welland - Ontario, Canada) dient nog steeds aan de weg te timmeren in België want De Casino is vrij matig gevuld voor de Canadese bard. Hij bracht in 2013 zijn doorbraakalbum“Come Cry With Me” uit en dit werd in 2015 gevolgd door het al even succesvolle “If I've Only One Time Askin'”. Hij verwierf met deze twee platen een behoorlijke aanhang. Deze albums ademen de sfeer van good old country uit in de traditie van Hank Williams, Gram Parsons, George Jones en Johnny Cash. Hij bracht in 2016 het album “Mosey” uit, een stijlbreuk met het verleden want dit is een collectie songs die pop- en rockinvloeden uit de jaren ’60 en ’70 bevat en veel minder country gericht is. Zijn fans volgden niet allemaal want het album verkocht minder dan de twee vorige. Mosey is een genre dat hij zelf bedacht heeft omdat hij niet veel op heeft met de hedendaagse country en daar zeker niet toe gerekend wil worden. Op zijn in dit jaar verschenen album “Modern Pressure” is de invloed van Bob Dylan het meest duidelijk hoorbaar, zelfs zijn zangstijl doet aan de legende denken. Maar ook invloeden van The Beatles zijn er zeker en vast. Duidelijk een jongen die niet voor één gat te vangen is De Malinese Rokia Traoré (° 24/1/1974) heeft als diplomatendochter in verschillende steden gewoond, zoals Brussel, Riyad, Algiers en de Malinese hoofdstad Bamako. Hierdoor heeft ze steeds een ruime kijk op de wereld gehad, wat ook te merken is aan de invloeden in haar muziek, welke een mixvorm is van haar Afrikaanse roots, jazz en westerse pop en rock. Ze deed voor haar twee laatste albums beroep op producer John Parish, die vooral bekend werd met zijn werk voor PJ Harvey, Eels en Arno. Op haar vorig jaar verschenen album “Né So” (wat “thuis” wil zeggen) waren John Paul Jones en Devendra Banhart gasten. Haar albums werden meermaals bekroond met prijzen, zoals de BBC 3 World Music Award die ze voor “Bowmboï” kreeg, zowat de hoogste erkenning in de categorie van de wereldmuziek naast de Grammy's. Ze was van bij het begin van haar carrière succesvol want haar debuutplaat “Mouneïssa” (1998) verkocht in Europa al meteen meer dan 40.000 exemplaren.
|
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |