Wie Rodrigo y Gabriela ooit live aan het werk zag, weet dat het een ervaring is die je nooit meer vergeet. Als geen ander slaagt het Mexicaanse gitaarduo erin om monden te laten openvallen met hun razendsnelle akoestische gitaarspel waarin eigen nummers en bekende covers centraal staan. Rodrigo en Gabriela zijn natuurtalenten, zoveel is zeker. Vijf jaar na hun laatste album en twee jaar na hun vorige passage in een uitverkochte Roma zijn ze helemaal klaar voor een nieuw hoofdstuk in hun verhaal. Met Mettavolution bracht het duo dit voorjaar hun zesde album uit, en wat voor een. Drie jaar lang werd er hard aan de plaat gewerkt en geschaafd, en dat hoor je meteen.
Op hun volstrekt unieke manier slagen Rodrigo y Gabriela er op deze plaat in om hun hele carrière te verenigen in een prachtig werkstukje dat enkel gedragen wordt door twee ongelofelijk straf bespeelde akoestische gitaren. De plaat bestaat uit zes volledig nieuwe composities en één cover waarvan je mond ongetwijfeld open zal vallen. De volledige tweede helft van Mettavolution wordt ingevuld door een versie van Pink Floyds “Echoes” zoals je het nooit eerder hoorde. Rodrigo y Gabriela zijn erin geslaagd om de classic naar hun hand te zetten zonder ook maar enigszins de kracht van het origineel verloren te laten gaan. De Roma is volledig volgelopen om de wonderlijke gitaristen Rodrigo Sanchez en Gabriela Quintero aan het werk te zien. Het Mexicaanse duo breidt vanavond een einde aan hun Europese tournee en wil er nog eens goed invliegen. En na een AC/DC achtige intro steken ze van wal met 'Krotona Days', waarbij Rodrigo elektrisch en niet akoestisch soleert, terwijl Gabriela in haar bekende stijl akkoorden afwisselt met percussie op de body van haar gitaar. Meteen is de toon gezet want het volgende 'Witness Tree' dendert in dezelfde stijl voort. Die stijl is persoonlijk en eigenzinnig en draagt een duidelijke signatuur, maar heeft ook als nadeel dat een aantal nummers onderling inwisselbaar zijn. We krijgen even wat duiding over de tournee en over hun bedoeling ons vanavond een beetje gelukkiger te maken, terwijl Rodrigo overschakelt op de akoestische gitaar. Een leuke vondst is het monteren van kleine cameraatjes op de hals van de gitaren, zodat we techniek en vingervlugheid kunnen bewonderen alsof we er met onze neus bovenop zaten. In 'Diablo Rojo' gaan beide protagonisten ook nog eens in een percussieduel, het publiek is dan al helemaal verkocht. En dan vallen we een kwartiertje in wat ik De Grote Uitdaging noem: 'Echoes' van Pink Floyd is zo"n nummer dat elke rechtgeaard liefhebber in zijn hoofd kan meespelen, het sierde 23 minuten lang een hele kant toen 'Meddle' nog vanzelfsprekend op vinyl bestond. Het herkenbare 'Ping', de riffs, de baslijn, het zit er allemaal in, maar gaandeweg in het middengedeelte verloor ik de aandacht en de voeling met het origineel, om een klein kwartier later de aansluiting te vinden voor de eindspurt. Ik besluit het nummer als 'interessant' of 'speciaal' te benoemen, maar de volgende keer dat 'Echoes' de draaitafel nog eens haalt (voor onze jongere lezers: dat Spotify dat nummer nog eens streamt) zal het zonder twijfel de originele versie zijn. We prijzen ons dan gelukkig met de eigen stijl en de inwisselbaarheid, want met het titelnummer 'Mettavolution' krijgen we wat interactie en gaan de handen op elkaar om te verzeilen in het overbekende 'Tamacun', het nummer dat Rodrigo en Gabriela op de wereldkaart zette. We zijn dan een uurtje verder, is het al tijd voor de bisronde? Blijkbaar wel. 'Electric Soul' krijgt een aparte en funky invulling met de wahwahpedaal, en de single 'Clandestino' die we kennen van Manu Chao maakt ons vrolijk. Op afsluiter 'Hanuman' laten de cameraatjes ons nog eens van dichtbij meekijken en wat we te zien krijgen is toch indrukwekkend. En omdat het echt de allerlaatste keer in Europa is krijgen we na de voorstelling van de crew nog een extra dessertje in de vorm van 'Terracentric'. Een staande ovatie van een joelend publiek bewijst dat de inwisselbaarheid ondergeschikt is aan persoonlijkheid; liefhebbers van technische virtuositeit hebben een fantastische avond beleefd. Setlist Krotona Days (Mettavolution, 2019) Witness Tree (Mettavolution, 2019) The Soundmaker (9 Dead Alive,2014) 11:11 (11:11, 2009) Diablo Rojo (Rodrigo y Gabriela, 2007) Echoes (Mettavolution, 2019) Mettavolution (Mettavolution, 2019) Tamacun (Rodrigo y Gabriela, 2007) Electric Soul (Mettavolution, 2019) Clandestino (single, 2019) Cumbé (Mettavolution, 2019) Hanuman (11:11, 2009) Terracentric (Mettavolution, 2019) Cake werd in 1992 in Sacramento - Californië opgericht door zanger/gitarist John McCrea. Hij kaapte verschillende muzikanten weg bij andere groepen om Cake te vormen. De doorbraak kwam er in 1996 met millionseller “Fashion Nugget”. Niet in het minst door het nummer “The Distance”, dat een megahit werd. Ook de cover van het Gloria Gaynornummer “I Will Survive” deed het goed in de hitlijsten. De mening over deze opname zijn nog steeds verdeeld, ik vond het indertijd verschrikkelijk. Ze brengen niet veel werk meer uit maar de fans zijn hen nog niet vergeten want het concert in De Roma is al een tijdje uitverkocht. John McCrea (zang en gitaar/vibraslap) wordt bijgestaan door Vince DiFiore op trompet/toetsen, Xan McCurdy op gitaar en voorts een bassist en een drummer. We krijgen voor de groep het podium betreedt een lang synth-gedreven, bombastische intro. Op de achtergrond is een berglandschap geprojecteerd. Dit zal tijdens de show dikwijls veranderen in psychedelische kleuren, o.a. door de belichting op de discobol die boven het podium hangt. Wanneer ze opkomen worden ze stormachtig verwelkomd, dit lijkt me een bij voorbaat gewonnen partij. Opener “Frank Sinatra” wekt dit enthousiasme nog aan, de melodica en trompet van Vince DiFiore stuwen het nummer naar een climax. Ze vervolgen met het melodieuze poprocknummer “Shadow Stabbing”. Tijdens het feestelijke “Sinking Ship” wordt de titel van de song tot in den treure herhaald. John McCrea vindt het te lang geleden dat hij onze contreien nog eens aandeed, dit als toepasselijke inleiding van “Long Time”. Het publiek klapt lustig mee. Tijdens “Perhaps, Perhaps, Perhaps” (cover van Ovaldo Farrés) zingt het publiek uitbundig mee. John merkt op dat het bij een Cake optreden enkel om hen gaat, geen voorprogramma, degenen die daar op rekenden en later kwamen hebben pech. Ook tijdens het melodieuze popnummer “Stickshifts And Safetybelts” doen de fans vocaal een duit in het zakje. “Meanwhile, Rick James...” mag ook op publieksparticipatie rekenen wat John looft met applaus voor diegenen die dit doen. Tijdens “Sick Of You” zet John het publiek in de zaal tegen elkaar op om elkaar vocaal af te troeven. Zijn uitleg duurt wat lang maar hij brengt het op een amusante manier. Zo wordt het nummer lang gerekt maar het komt de sfeer ten goede. Dan is het tijd voor een pauze. Na de pauze wordt er een boom weggegeven aan degene die kan raden welke boom het is. Ene Laurens weet het en wint een lindeboom, hij moet wel plechtig beloven goed voor deze boom te zorgen en regelmatig een update te posten hoe het met deze gesteld is. De winnares in Londen kwam haar belofte niet na en John wenst haar een auto-ongeluk toe. Tja. Het tweede luik begint betrekkelijk rustig met “Love You Madly” alvorens los te barsten met “Sheep Go To Heaven”. Tijdens deze song zingt het publiek uitbundig mee, het nummer galopeert naar het einde toe met een spetterende trompet. John speelt af en toe gitaar maar laat dit meestal over aan Xan McCurdy. Het valt op de Johns gitaar dikwijls meer als een banjo of mandoline klinkt dan als een gitaar zoals in het melodieuze popnummer “Walk On By”. De instrumentatie tijdens “Italian Leather Sofa” is van hemelse kwaliteit. Cake sluit af met “Never There”, een lied over een lief dat er nooit is en één van hun grootste hits. John belooft contact met ons te houden, misschien komen ze nog wel terug voor een concert, misschien ook niet. Na lang aandringen komen ze nog terug voor drie bisnummers. Eerst het van Black Sabbath geleende “War Pigs” en vervolgens twee van hun prijsbeesten, “Short Skirt, Long Jacket” en wereldhit “The Distance”. Het publiek gaat nu volledig uit de bol, er wordt meegebruld dat het een aard heeft. Een spetterende apotheose van het concert. De toeschouwers waren duidelijk gekomen om zich te amuseren en er is geen betere manier om dit te doen dan een optreden van Cake bij te wonen. Lou van Bergen Foto's © JiVe Dave Alvin en Jimmie Dale Gilmore mogen we zonder overdrijven rootsrocklegendes noemen. Dave verdiende zijn sporen vooral bij het door hem, samen met zijn broer Phil, opgerichte The Blasters en Jimmie Dale was lid van The Flatlanders, waarvan ook Joe Ely en Butch Hancock lid waren. Ze zijn al lang bevriend en vorig jaar kwam het er eindelijk van om samen een plaat uit te brengen. Het album “Downey To Lubbock”, vernoemd naar de geboorteplaatsen van Dave (Downey - Californië) en Jimmie Dale (Lubbock - Texas), bevat tien covers en twee eigen nummers. Vanavond is het tweede concert van hun Europese tour nadat ze gisteren op het Ramblin' Roots Festival in Utrecht speelden. Dave Alvin (zang en elektrische gitaar) en Jimmie Dale Gilmore (zang en akoestische gitaar) worden vergezeld van The Guilty Ones met drumster Lisa Pankratz, bassist Brad Fordham en gitarist Chris Miller. Het wordt even spannend bij aanvang van het concert wanneer de versterker van Brad Fordham dienst weigert en de setlist eventueel moet omgegooid worden. Op het laatste nippertje komt echter alles goed en kan er begonnen worden met het titelnummer “Downey To Lubbock”. Dave opent de song met een indrukwekkende gitaarintro vooraleer de rest invalt. Jimmie Dale (JD) en Dave nemen afwisselend de zang voor hun rekening. JD speelt een streepje mondharmonica en Chris Miller geeft het nummer extra cachet met zijn slidegitaarspel. Ze gaan verder met het van Loyd Price geleende “Lawdy Miss Clawdy”, ooit opgenomen door Elvis Presley. Jimmie neemt de zang voor zijn rekening terwijl Dave het nummer lardeert met zijn vettig bluesgitaarspel. De set bestaat uit nummers van hun gezamenlijke plaat of songs die ze zelf schreven en opnamen, solo of met The Blasters (Dave) of The Flatlanders (Jimmie Dale). Zo verscheen het door Dave gezongen “Johnny Ace Is Dead” op zijn album “Eleven, Eleven” uit 2007. Dave demonstreert zijn beste James Brown moves en haalt Jimmie over om ook even zot te doen. De heren zijn in een opperbeste stemming. De zang van Jimmie tijdens countrysleper “Tonight I Think I'm Gonna Go Downtown” is heel fragiel maar bloedmooi. De royalties die Dave Alvin ontving voor het door Dwight Yoakam opgenomen “Long White Cadillac”, bezorgde hem in de '90's ooit welgekomen financiële ademruimte. Het blijft een onverwoestbare bluesrockklassieker. Zoals tijdens de meeste nummers zorgt Dave weer voor een spetterende gitaarsolo. Ze putten verder uit hun gezamenlijke plaat met de door Dave geschreven folksong “Billy The Kid And Geronimo” waarin ze knap in duet gaan; de nasale, aan Willie Nelson verwante stem van JD en de warme, lage stem van Dave passen wonderwel bij elkaar. Jimmie geeft het nummer nog een streepje mondharmonica mee. Beiden frequenteerden lang geleden The Ash Grove in Los Angeles waar ze naar hun grote held Lightnin' Hopkins gingen kijken zonder dat ze dat van elkaar wisten. Dit kwamen ze pas later te weten nadat ze elkaar, ondertussen 37 jaar geleden, leerden kennen. Ze brengen diens “Buddy Brown's Blues” nadat ze ons eerst op het hart hebben gedrukt deze countryblues grootheid zeker te ontdekken (moesten we dit nog niet gedaan hebben). Jimmie zingt het meer in de stijl van Elmore James. Tijdens het door Butch Hancock geschreven, lekker rockende “My Mind's Got A Mind Of Its Own” heeft Jimmie Dale het even moeilijk om op het juiste moment in te vallen wat voor hilariteit zorgt. JD verlaat even het podium tijdens “Fourth Of July”, 'it's too loud for him' grapt Dave. Het gaat over ieders thuisstad, waar dan ook. Deze melodieuze rocksong is zeker één van de absolute hoogtepunten, Dave en Lisa Pankratz kijken elkaar in de ogen en geven van jetje dat het een aard heeft. Lisa aan het werk zien is genieten, hoe verbeten zij bekkentrekkend zit te drummen, het is een genot om naar te kijken. “Ripple” wordt opgedragen aan Robert Hunter, die recent overleed.. Hij schreef het nummer samen met Jerry Garcia van The Grateful Dead. Dave Alvin geeft ons mee dat er vele manieren zijn om blues te spelen en te zingen. Hij geeft hiervan een voorbeeld in “Dry River” met zijn geweldig gitaarspel, ook Chris Miller doet zijn duit in het zakje met een knap staaltje slidegitaar, maar uiteindelijk maakt Lisa Pankratz het meeste indruk met een verbluffende drumsolo, fel maar bij momenten ook subtiel. Wat een drumster! Dave maant ons aan om mee te zingen tijdens “Get Together” maar dit lukt maar matig. Ze sluiten af met “Dallas”, een nummer dat Jimmie Dale Gilmore reeds in 1989 opnam. Ze zijn snel terug voor enkele bisnummers. Eerst Sam Cooke's “Bring It On Home To Me” en nadien wordt de stevige versie van “Marie, Marie” door Dave Alvin opgedragen als een 'get well card' aan zijn broer Philip, die sukkelt met zijn gezondheid. Er wordt nog een korte herneming van “Downey To Lubbock” aan toegevoegd alsook een deels a capella gezongen “Down By The Riverside”. Daarmee zit na goed anderhalf uur het concert erop. Het was een schitterende concertavond met twee legendes die zich goed in hun sas voelden. Dave speelde fantastische (blues)gitaarsolo's, de ene na de andere. Jimmie Dale Gilmore bracht het perfecte tegengewicht met zijn meer country getinte stijl. Hun stemmen, hoe verschillend ook, passen wonderwel bij elkaar. Over begeleidingsgroep The Guilty Ones kunnen we kort zijn : topmuzikanten. Gitarist Chris Miller vulde Dave perfect aan met zijn subtiel (slide)gitaarspel, bassist Brad Fordham en vrouwlief drumster Lisa Pankratz vormen een ritmesectie waar een huis op kan gebouwd worden. Lisa steelt uiteraard wel de show met haar expressieve stijl. Ik weet geen betere manier om het weekend mee af te sluiten, het was genieten van begin tot einde. Het is onbegrijpelijk dat er voor dit concert zo weinig muziekliefhebbers kwamen opdagen. De afwezigen hadden ongelijk! Lou van Bergen Foto's © JiVe |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |