Wie vijf jaar geleden had gedacht dat de legendarische band de Eagles (actief van 1971 tot 1980 en opnieuw van 1994 tot heden) toe waren aan hun zwanenzang en zeker na de dood van stichtend bandlid en co-frontman Glenn Frey (67) drie jaar geleden, die moet blij verrast geweest zijn toen vorig jaar de Eagles terug een wereldtournee aankondigden. Gisteren op verkiezingsdag 26 mei was het zover, de Eagles starten het Europese luik van hun zestien data tellende tournee in het Antwerpse Sportpaleis. Van de oorspronkelijke band in ’71 blijft er nog één origineel lid over, Don Henley (71) (zang, drums). Maar zoals de Eagles in het verleden al hebben bewezen worden wegvallende bandleden secuur vervangen en blijft de signature sound van The Eagles nagenoeg ongewijzigd. De Eagles staan ervoor bekend om ook bij hun concerten getrouw de studioversies uit te voeren. Vanavond staan de Eagles vooraan met zijn zessen op een rij, van links naar rechts nieuwkomer country superster Vince Gill (62) (zang, gitaar), Timothy B. Schmit (71, bij de Eagles sinds 1977) (zang, basgitaar), centraal het jongste nieuwe bandlid die het overnam van zijn vader in 2017 Deacon Frey (26) (zang, gitaar), Joe Walsh (71, bij de Eagles sinds 1976 ‘Hotel California’) (gitaar en zang), en Steuart Smith (gitaar, zang) (lange tijd gitarist bij Vince Gill en Rodney Crowell). Opper Eagle zanger en drummer Don Henley komt regelmatig zijn kompanen vooraan vervoegen. Wat betekent met z’n zessen op een rechte lijn. Stuart Smith maakt officieel geen deel uit van de vernieuwde vijfkoppige band maar is sedert 2001 de touring leadgitarist bij de Eagles waar hij de stukken van Bernie Leadon en Don Felder voor zijn rekening neemt. Op de huidige tour wordt de band naast Steuart Smith nog aangevuld met een extra drummer die de plaats van Don Henley inneemt als hij vooraan staat, twee toetsenisten én voor enkele nummers een blazerssectie van vijf man. Dus samen veertien man.
Het belang van The Eagles voor de popmuziek kan niet genoeg benadrukt worden. De Eagles hebben de country-rock muziek met onsterfelijke kwalitatieve hits definitief op de kaart gezet bij een miljoenenpubliek. ‘Their Greatest Hits (1971-1975)’ is het op een na (cfr. ‘Thriller’ van Michael Jackson) het best verkopende album aller tijden. De Eagles zijn een monument uit de popgeschiedenis. Vele van hun hits/songs zijn evergreens geworden die van generatie op generatie worden doorgegeven. Het maakt dat deze iconische band tot op vandaag volle sportpaleizen trekt. Zeker als de band slechts om de vijf jaar naar Europa komt. (De jongste Belgische concerten dateren van 2014, 2009, 2001 en 1996). Iets over achten komt de 9-koppige band de Eagles op het podium. Het begint al meteen indrukwekkend tijdens “Seven Bridges Road” (een Steve Young cover ook te horen op het live afscheidsalbum van de Eagles in 1980): a capella intro met 6 bandleden op een rechte lijn waarvan de stemmen perfect samen blenden tot rijke harmonieën aangevuld met akoestische country instrumentatie, kippevel. Wat volgt is niet minder indrukwekkend met een selectie van hun grootste hits uit hun beginperiode. Vocaal staan de Eagles nog steeds op scherp met Deacon Frey die de songs van zijn vader afwisselend zingt met Vince Gill. “Take It Easy” laat voor het eerst Deacon Frey als leadzanger horen. Hij klinkt als zijn vader en is duidelijk zijn natuurlijke opvolger. Het swingende ”One of These Nights” heeft als vanouds zanger /drummer Don Henley in de hoofdrol en verder neemt countryzanger Vince Gill met klasse de vocalen van ”Take It to the Limit” en “Tequila Sunrise” voor zijn rekening. ”Take It to the Limit” met Don Henley vooraan samen vier akoestische gitaren en stemmen op een rij benadert de perfectie. Het is duidelijk dat deze Eagles anno 2019 zelfs op gezegende leeftijd nog steeds goed bij stem zijn - zelfs de hoge noten worden gehaald - mekaar perfect harmonisch aanvoelen en enorm goed op elkaar ingespeeld zijn. “Witchy Woman”, zit in een nieuw arrangement, extra aangevuurd door een groovende vijfmans blazerssectie terwijl bij “In the City” Joe Walsh imponeert met vurig rockend gitaarwerk. “I Can't Tell You Why” blijft een melig liedje zeker als bassist Timothy B. Schmit de leadzang voor zijn rekening neemt. “New Kid in Town” klinkt vocaal feilloos met leadzanger Vince Gill en fijne instrumentatie. Een ontroerend moment doet zich voor wanneer Deacon Frey even het woord neemt en aankondigt om een song te gaan zingen die zijn overleden vader placht te zingen. Aan het eind van “Peaceful Easy Feeling” is het duidelijk dat alle Belgische Eagles fans de jonge twintiger in hun hart hebben gesloten door hem spontaan een staande ovatie te geven. Alvorens “Love Will Keep Us Alive” te zingen mag Timothy B. Schmit het publiek vermaken met een spelletje om ter hardst schreeuwen in het Sportpaleis verdeeld in drie kampen. Dan liever over naar “Lyin' Eyes” in een perfecte uitvoering aangevoerd door zanger Vince Gill. Het woord perfect komt geregeld terug. Wie een hekel heeft aan concertuitvoeringen die net hetzelfde klinken als op de plaat had waarschijnlijk nog nooit de Eagles live gezien. Vakmanschap primeert bij hen op spontaniteit. Was het tot nu toe heerlijk vertoeven bij de luistervriendelijke vooral akoestisch getinte country rock liedjes van de Eagles, dan is het ineens schrikken wanneer de volumeknop fors omhoog gaat voor een zwaar aangezet country rock nummer van Vince Gill “Don't Let Our Love Start Slippin' Away” met drie of vier luide electrische gitaren in de aanslag als start van de hardere rock songs van de Eagles. Joe Walsh is sinds het wegvallen van Don Felder dé stergitarist en rocker bij uitstek van de Eagles en hij mag dat ten overvloede demonstreren. Hij is ook diegene die van alle Eagles de meeste eigen songs mag aandragen die dateren van zijn pre-Eagles periode bij het James Gang powertrio of van zijn latere solo hits. Wat volgt zijn een aantal potige rocknummers van gedegen Joe Walsh makelij die zorgen voor pit maar evengoed de vaart uit de set halen. “Walk Away” versterkt met blazers en het hilarische “Life's Been Good” met harde gitaarriffs en reggae getinte strofes zijn Joe Walsh songs grand cru. Ook “Those Shoes” met Vince Gill in de rol van bluesgitarist met zware riffs en zelfs het countryeske “Already Gone” oorspronkelijk gezongen door Glenn Frey ontsnappen niet aan de hard rock behandeling. Na al dat gitaargeweld is het bekomen bij Don Henley’s “The Boys of Summer”. De zanger/drummer komt vooraan zijn mooie hit uit ’84 zingen en doet dat uitstekend zonder de typische eighties sound van weleer. Met het denderende “Heartache Tonight” wordt al meezingend en meeklappend de eindfaze ingezet. “Funk #49” is vettige gitaarfunk van Joe Walsh oergroep James Gang uit de seventies. Een krachtig rockend “Life in the Fast Lane” sluit de reguliere tijd af. Het is dan wachten op de uitvoering van hun monsterhit “Hotel California”. Met een aan Ennio Morricone gelinkte trompet intro tegen een magisch inspirerende achtergrond neemt gitarist Steuart Smith gewapend met een witte double neck gitaar met verve de rol van Glenn Frey over in een voor de rest getrouwe weergave van dit iconische nummer gezongen door Don Henley van achter zijn drumkit. Iedereen veert recht. Bij de tweede toegift is het weerom Joe Walsh showtime. Zijn klassieker “Rocky Mountain Way” met luide rockgitaarriffs aangelengd met blazers, een tweede vervormde gitaar en vlijmscherpe slides zet de excentrieke stergitarist een laatste keer geheel in de spotlights. Een oneindig mooi “Desperado” hadden we nog tegoed van zanger Don Henley sober begeleid aan de piano met zachte ooh’s van de andere Eagles. Een tweede keer kippevel! Het applaus in het Sportpaleis klinkt immens en de Eagles komen nog graag eens terug. “Best of My Love” uit de beginjaren is een mooi orgelpunt van deze prachtige avond. Na dit twee en een half uur durend concert met een opeenvolging van hoogtepunten uit hun formidabele carrière, is de conclusie dat de Eagles met inbreng van vers bloed nog bijlange niet uitgezongen zijn. Don Henley liet aan het begin van het concert al opening voor nog een keer en gegarandeerd zal iedereen terug op post zijn. Marc Buggenhoudt Foto's © JiVe Tour: 2019 World Tour Setlist 1. Seven Bridges Road (Steve Young cover) (Rock Salt and Nails, 1969/ Seven Bridges Road, 1972)/ (Eagles Live, 1980) 2. Take It Easy (Eagles, 1972) 3. One of These Nights (One of These Nights, 1975) 4. Take It to the Limit (One of These Nights, 1975) 5. Tequila Sunrise (Desperado, 1973) 6. Witchy Woman (Eagles, 1972) 7. In the City (Joe Walsh song) (from “The Warriors” soundtrack , 1979)/ (The Long Run, 1979) 8. I Can't Tell You Why (The Long Run, 1979) 9. New Kid in Town (Hotel California, 1976) 10. Peaceful Easy Feeling (Eagles, 1972) 11. Love Will Keep Us Alive (Hell Freezes Over, 1994) 12. Lyin' Eyes (One of These Nights, 1975) 13. Don't Let Our Love Start Slippin' Away (Vince Gill cover) (I Still Believe in You, 1992) 14. Those Shoes (The Long Run, 1979) 15. Already Gone (On the Border, 1974) 16. Walk Away (James Gang cover) (Thirds, 1971) 17. Life's Been Good (Joe Walsh song) (But Seriously, Folks..., 1978)/ (Eagles Live, 1980) 18. The Boys of Summer (Don Henley song) (Building the Perfect Beast, 1984) 19. Heartache Tonight (The Long Run, 1979) 20. Funk #49 (James Gang cover) (Rides Again, 1970) 21. Life in the Fast Lane (Hotel California, 1976) Encore: 22. Hotel California (Hotel California, 1976) Encore 2: 23. Rocky Mountain Way (Joe Walsh song) (The Smoker You Drink, the Player You Get, 1973) 24. Desperado (Desperado, 1973) Encore 3: 25. Best of My Love (On the Border, 1974)
0 Reacties
Het is een verschijnsel van deze tijd dat met het opschuiven van de gemiddelde levensduur popartiesten uit de jaren 60 en 70 jaren blijven toeren tot voorbij hun mid-zeventiger jaren. Voorbeelden genoeg. Bob Dylan (77), Mick Jagger (75), Neil Young (73), Alice Cooper (71), Roger Hodgson (Supertramp) (69) én Bryan Ferry (73) zijn flink op weg. Zolang de artiest mentaal en fysiek nog in orde is wordt er bijna jaarlijks getourd. Dat geldt zeker voor Bryan Ferry. De charismatische frontman en stijlicoon van de legendarische artrock band Roxy Music komt bijna jaarlijks naar België (2019 Bozar Brussel, 2018 Lotto Arena Antwerpen, 2017 Rock Zottegem, 2016 Stadsschouwburg Antwerpen, 2015 AB Brussel en 2014 Koninklijk Circus Brussel) en Nederland.
De belangstelling voor het rock icoon blijft onverminderd. Zijn nieuwe Europese tournee die start in Nederland is zelfs met twee dagen vervroegd wegens een extra concert in Groningen naast Eindhoven en Amsterdam. Maar het zijn niet alleen de jongeren van toen, de zogenaamde babyboomers die naar die concerten blijven komen, ook jongere generaties ontdekken met plezier de artiesten van vroeger. De grote zaal van het Muziekgebouw hier in Eindhoven is dan ook al maanden uitverkocht. Deze zaal met goed zicht en goed geluid, voor de gelegenheid ingedeeld met circa 2000 vrije zit- en staanplaatsen leent zich prima voor dit soort concerten in een ongedwongen ambiance voor jong en oud. Bryan Ferry is op wereldtournee. Uit de setlist van 23 songs van het eerste luik van de 11 data tellende tour in Zuid-Afrika, Australië/ Nieuw-Zeeland en Japan in februari/maart worden slechts 10 songs weerhouden voor het 16 data tellende Europese luik van 20 mei tot 17 juni afgetrapt op maandag 20 mei in Groningen. Roxy Music de oude band van Bryan Ferry is eind maart opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame. De huidige tour staat dan ook in het teken van Roxy Music’s commercieel meest succesvolle plaat ‘Avalon’ (1982) waaruit zes van de tien songs zullen worden gespeeld. Het stijlicoon Bryan Ferry staat voor een gelaagd gesofistikeerd en verfijnd geluid. Daartoe staat een 10-koppige band op het podium. Voor ons van links naar rechts zijn dat de backing vocalisten Aleysha Lei (Gordon) en Hannah Kemoh vooraan op een lijn met centraal zanger Bryan Ferry (orgel en Wurlitzer piano), Richard Cardwell (Band Leader- Keyboards), Tom Vanstiphout (gitaar), Luke Bullen (Drums), Jerry Meehan (basgitaar), achteraan rechtsboven de dames Jorja Chalmers (saxofoon, klarinet & keyboards) en Marina Moore (viola & viool) en uiterst rechts Chris Spedding (74) (gitaar). Bijzonder is de aanwezigheid van onze landgenoot Tom Vanstiphout (44), vaste gitarist van Milow en zelf een verdienstelijk songwriter die in het verleden actief was bij o.m. Yasmine, Soulsister en Clouseau. Ferry en Co nemen ons voorzichtig op sleeptouw en dompelen ons onder in het gesofistikeerd uitgebalanceerd gelaagd geluid met de ijle zang van Ferry zoals die zich voor het eerst manifesteerde tijdens Roxy Music’s tweede periode (1979-1982) waarin “Flesh + Blood” (1980) de overgang maakte naar Avalon (1982) en verder naar ‘Boys and Girls’ zijn eerste en ook beste soloplaat uit 1985 na de split van Roxy Music in 1983. (vanavond goed voor 11 songs). Het is dat zweverig bandgeluid onder aanvoering van Bandleader/ keyboardist Richard Cardwell dat de eerste vier songs bindt met o.m. theatraal gestyleerde popsongs als “The Space Between“ en “The 39 Steps”. Het is nog wat wennen voor zowel Ferry als voor het publiek, stem en geluid zitten nog niet goed. Het is pas bij de vijfde song “Out of the Blue” een oud uptempo RM nummer uit hun eerste periode (1972- 1976) dat er meer dynamiek komt via de herkenbare vioollijn en de zijdezachte zwarte soulvolle achtergrond stemmen van Gordon en Hannah die Ferry’s wat versleten stem uitermate geslaagd bijkleuren. Het valt op hoe stijlvol en met veel zorg alle intro’s klinken. Drummer Luke Bullen zit achteraan in het midden met rondom zich geluidsschermen om te voorkomen dat het geluid van het slagwerk te zeer zou domineren of Ferry’s al fragiele zangstem zou verstoren - de zanger dekt regelmatig zijn linkeroor af – met als resultaat dat alle instrumenten er gebalanceerder uitkomen. De nuances en dynamiek komen zo beter tot hun recht. De intro van “Slave to Love” is zo een pareltje met nog verder een fantastische gitaarsolo van ouwe klassebak Chris Spedding. Een lekker rommelig “Just Like Tom Thumb’s Blues” (de obligate Dylan cover maar deze keer geen ballade) met perfect getimede ooh-oohs in het koortje, afgewisseld met gitaarsolo’s van Tom Vanstiphout en Chris Spedding en aangescherpt door Ferry’s mondharmonica (a la Let’s Stick Together), een zwoel “Running Wild” met die hemelse saxofoon van Jorja Chalmers, en “Dance Away” in een nieuw arrangement zitten op het juiste spoor. Voor de hardcore Roxy Music/Bryan Ferry fans zitten er in de setlist van dit Europese luik van de tournee een aantal verrassingen. ”Prairie Rose” de laatste song van ‘Country Life’ uit 1974 is zo’n typisch Roxy Music nummer dat zelden wordt gespeeld. Meestergitarist Chris Spedding laat met bijzonder fraai snarenspel voor even de RM hoogdagen herleven al heeft de stem van de frontman veel aan kracht verloren. Verderop zullen ook “ Just Like Tom Thumb’s Blues”, “ Tokyo Joe “, “Can't Let Go “ en “ A Hard Rain's A-Gonna Fall” de setlist halen. Na dit spannend blokje is er terug ruimte voor wat laidback. Ferry gaat aan de piano zitten en zingt met lage stem “Boys and Girls”, een zachte sax, wat viooltrekken, toetsen en gitaar onderstrepen het ijle geluid. Ferry zelf kruidt de sfeer met wat orgelklanken tot een geslaagde uitvoering. Dan komt terug een periode met lichtwegende songs uit de ‘Avalon/Flesh + Blood’ albums met achtereenvolgens “To Turn You On“, “My Only Love“ en “Take A Chance With Me“. Daartoe gaat Ferry aan de piano zitten en zingt meestal alleen zonder hulp van de backing vocals met zachte fluisterstem in een lager register met verminderd bereik. Het wordt duidelijk dat Ferry vanavond een mindere dag heeft. Zijn stem blijft de zwakke schakel al brengt de zanger het er toch goed af omgeven door een sterke band en hebben zijn songs stuk voor stuk de tand des tijds doorstaan. Het geluid klinkt bij momenten ook wat rommelig, de band is nog niet goed ingespeeld voor de sterk gewijzigde setlist en er zijn wat technische problemen. Toch beheerst Musical Director Richard Cardwell aan de keyboards het geheel en legt hij een verfijnd sonisch tapijt onder de songs. In “To Turn You On” houdt Ferry nog de juiste ingetogen toon aan met zacht smachtende vocalen. Bij “My Only Love” worden de meubelen gered door de inbreng van Jorja Chambers (sax) en Chris Spedding (gitaar) die aan het eind alle ruimte krijgen om te soleren zij aan zij vooraan het podium, om duimen en vingers af te likken. Tenslotte blijft “Take A Chance With Me” met lange intro, lichten uit, een dramatische gitaarlijn en heel stijlvol verpakt nog steeds een knappe song uit Ferry’s tweede RM periode. Na dit dromerige luik is het terug tijd om het ritme fors op te krikken. Het weerbarstige “Tokyo Joe” is de voorzet voor ingekorte versies van twee van zijn grootste hits “Love Is The Drug” en” More Than This”. Doch zo afgehaspeld hebben ze minder impact. De finale wenkt met het onverslijtbare mooie titelnummer “Avalon” op kop al wordt de sfeer danig om zeep geholpen door technische problemen tijdens de stemuithalen van Hannah Kemoh al maakt die nog een en ander goed door extra lang een noot aan te houden. Maar van dan af is het echt prijs! De oude Roxy Music frontman haalt zijn stem van weleer naar boven en we krijgen op rij een fantastisch “Can’t Let Go” met een gedreven Ferry gestuwd door een full band sound waarin de gitaristen om beurten van jetje mogen geven gevolgd door een ophitsend “A Hard Rain's A-Gonna Fall” (nog een Bob Dylan cover maar dan zijn beste) waarin violiste Marina Moore het ritme naar ongekende hoogtes fiddelt en de zaal naar het kookpunt brengt. De toegift laat niet lang op zich wachten, het onvermijdelijke “Let’s Stick Together” zet de zaal op zijn kop, violiste Marina bedient bovenaan ritmisch raspend het wasbord en verder is er ruimte voor opzwepende solo’s /instrumentatie van Ferry op mondharmonica, Spedding en Vanstiphout op gitaar, fenomenaal. Voorwaar een aanstekelijke uitsmijter. Maar het is nog niet gedaan, we krijgen nog een mooi “Jealous Guy” met alles erop en eraan, een mooi uitgebalanceerd geluid waarin gitaar, sax en het fluitje van Ferry een hoofdrol spelen in een fraai glinsterend decor. Een geweldig opzwepend “Editions of you” zet een feestelijk punt achter deze toch wel geslaagde show. De oude RM frontman mag dan wel zijn wilde haren en zijn stem van weleer voorgoed kwijt zijn, zijn charmerende uitstraling, onverwoestbare songs en drive blijven vaste troeven, live ondersteund door een geweldige band van topmuzikanten en waar nodig wat vocale steun van twee juist aanvoelende, perfect afgestemde backing vocals. Het verlies aan stempower en nuance laat zich vooral voelen als Ferry alleen smachtende ballads gaat zingen aan de piano. Zijn typische glimlachje krijgen we nog wel een paar keer te zien. Geen memorabel optreden wel genoeg vitaminen voor een volgende keer, zeker als Ferry doorgaat met het opdiepen van vergeten parels uit zijn rijke catalogus (8 Roxy Music en 16 Bryan Ferry solo studioalbums). Een optreden van Bryan Ferry blijft ook in niet optimale omstandigheden de moeite waard. Marc Buggenhoudt Foto's © JiVe Setlist Tour: World Tour 2019 1. India (intro) (Roxy Music: Avalon, 1982) 2. Flesh + Blood (Roxy Music: Flesh + Blood, 1980) 3. The Space Between (Roxy Music: Avalon, 1982) 4. The 39 Steps (Bryan Ferry: Mamouna, 1994) 5. Out of the Blue (Roxy Music song) (Roxy Music: Country Life, 1974) 6. Slave To Love (Bryan Ferry: Boys and Girls, 1985) 7. Just Like Tom Thumb’s Blues (Bryan Ferry: Dylanesque, 2007) (Bob Dylan cover) 8. Running Wild (Roxy Music: Flesh + Blood, 1980) 9. Dance Away (Roxy Music: Manifesto, 1979) 10. Prairie Rose (Roxy Music: Country Life, 1974) 11. Boys and Girls (Bryan Ferry: Boys and Girls, 1985) 12. To Turn You On (Roxy Music: Avalon, 1982) 13. My Only Love (Roxy Music: Flesh + Blood, 1980) 14. Take A Chance With Me (Roxy Music: Avalon, 1982) 15. Tokyo Joe (Bryan Ferry: In Your Mind, 1977) 16. Love Is the Drug (Short) (Roxy Music: Siren, 1975) 17. More Than This (Short) (Roxy Music: Avalon, 1982) 18. Avalon (Roxy Music: Avalon, 1982) 19. Can't Let Go (Bryan Ferry: The Bride Stripped Bare, 1978)/ (Roxy Music: Live EP The High Road, 1983) 20. A Hard Rain's A-Gonna Fall (Bryan Ferry: These Foolish Things, 1973) (Bob Dylan cover) Encore 21. Let's Stick Together (Wilbert Harrison cover) (Bryan Ferry: Let's Stick Together, 1976) 22. Jealous Guy (John Lennon cover) (Roxy Music: single, 1981) 23. Editions of You (Roxy Music: For Your Pleasure, 1973) |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |