Mariza (° 16/12/1973) is geboren in Maputo – Mozambique, maar opgegroeid in de Mourariawijk in Lissabon. Ze debuteerde in 2001 met “Fado Em Mim” en bracht regelmatig platen uit, maar nadat ze in 2011 beviel van haar zoon Martim werd het een tijdje stil rond haar. In 2015 kwam ze echter terug met “Mundo”, vorig jaar verzorgde ze samen met Ana Moura een gastrol op het Eurovisiesongfestival en bracht in 2018 ook haar zevende album uit, het titelloze “Mariza”, dat ze zo genoemd heeft omdat ze meer dan ooit het gevoel heeft dat de muziek op dit album de belichaming is van haarzelf. Het is een mix van traditionele fado met pop en Afrikaanse percussie.
De gracieuze Mariza ziet er beeldig uit in haar lange crèmekleurige jurk met glitterversieringen. Haar rechterarm is verfraaid met bloemrijke tatoeages die verder lopen op haar schouder. Ze heeft nog steeds haar karakteristieke korte, blonde kopje. Ze wordt bijgestaan door vijf muzikanten die respectievelijk drums, akoestische gitaar, basgitaar, Portugese gitaar en accordeon bespelen. Ze opent met een traditioneel fadonummer uit haar eerste plaat 'Fado Em Mim” en mijn haren gaan al meteen overeind staan van haar indrukwekkend expressief en krachtig stemgeluid. De begeleiding is heel subtiel met bas, verstilde drums en Portugese gitaar. Het klankenpalet wordt in het volgende nummer uitgebreid met accordeon en drums. Het tempo gaat meteen ook de hoogte in. Ze richt zich dan tot het publiek dat ze welkom heet in het Engels en het Portugees. Ze is dankbaar terug te mogen keren in deze geweldige zaal. Ze zal deze avond een ruime greep doen uit haar hele repertoire. Mariza is een artieste zonder oogkleppen, haar vorig jaar verschenen single “Quem Me Dera” werd geschreven door de Angolese songschrijver Matias Damásio en zo legt ze muzikaal een brug tussen Afrika en Europa. Voor het eerst in 20 jaar heeft Mariza een eigen song op plaat gezet met “Oração” maar ze durft het nummer niet altijd brengen (faalangst?). Vanavond is ze echter zelfzeker genoeg om het toch aan te durven. Een geslaagde keuze want deze met een accordeonintro beginnende song zingt ze werkelijk fabelachtig en is één van de hoogtepunten van de avond. Mariza richt zich regelmatig tot het publiek dat ze ook bij het concert betrekt. Ze krijgt via facebook na een concert dikwijls de reactie dat de mensen het een prima optreden vonden, maar dat ze hun lievelingslied niet gezongen heeft, ze noemt deze de “butsongs”. Na twintig jaar ben je sommige nummers echt wel eens beu. Het publiek mag zich vrij voelen deze zelf te zingen. Zo probeert ze ons ook enkele woorden in het Portugees te laten zingen, dat lukt de eerste keer redelijk goed maar met de nogal lange frasering die ze ons aanleert in “Rosa Branca” gaat het wel wat de mist in. Mariza heeft er zichtbaar plezier in en is vertederd door de verwoede pogingen van het publiek. Ze heeft de vele Portugezen in de zaal aangemaand ons niet te helpen. Een heel plezierig intermezzo tijdens het concert. De songs variëren van klassieke fado tot fado geïnjecteerd met pop, Afrikaanse of Braziliaanse ritmes. Op het einde van het concert trekt Mariza al zingend de zaal in. Ze heeft al aangegeven dat zij als Portugese van haar land houdt, maar dat ze uiteindelijk door het vele reizen met haar publiek een (h)echte band heeft opgebouwd. Ondanks dat die dikwijls haar teksten niet verstaan voelt ze toch een connectie. Haar songs handelen vooral over de liefde en niet enkel in de zwaarmoedige betekenis maar ook de vrolijke kant van de liefde bezingt ze. Ze sluit het concert af met de traditionele fadosong “Primavera”. Via vele omwegen weg van de traditionele fado komt ze zo terug bij de oorsprong. Mariza heeft vanavond nog maar eens bewezen waarom ze de ultieme hedendaagse fadokoningin is. Een stem die niemand onberoerd laat : krachtige uithalen worden afgewisseld met intieme, breekbare zanglijnen. Ze is tevens een charismatische, innemende persoonlijkheid die het publiek bij haar optredens betrekt. Zo weet ze een band te creëren met de aanwezigen. Ze is terecht ook zeer lovend over haar fantastische muzikanten die ze regelmatig prijst. Het publiek vanavond is extatisch en geeft ze terecht een daverende, staande ovatie. Een pluim trouwens voor het publiek dat de leuze van De Roma “Sst, hier speelt een artiest” uitermate gerespecteerd heeft. Lou van Bergen Foto's © JiVe
0 Reacties
Wie de naam Ennio Morricone hoort, denkt meteen aan filmmuziek en meer bepaald aan westerns (het bedenkelijk predicaat ‘spaghetti’ laten we op uitdrukkelijk verzoek van de Maestro dan nog even achterwege). Het klopt inderdaad dat de scores die hij in de jaren ’60 schreef voor de vijf westerns van cineast én jeugdvriend Sergio Leone bij het grote publiek het best in het geheugen zijn blijven plakken maar wie niet verder kijkt dan dat doet de man oneer aan. Binnen zijn 60-jarige carrière schreef deze Italiaanse componist niet alleen de muziek voor meer dan 500 internationale films en televisieseries, hij componeerde tevens een 150-tal klassieke composities waaronder opera, kamermuziek, viool- en pianoconcerten. Daarnaast werkte hij ook nog eens samen met populaire artiesten zoals Joan Baez en zelfs Morrissey. Artiesten als Radiohead, Massive Attack en Hooverphonic gaven aan beïnvloed te zijn door Morricones oeuvre. Door de jaren heen werd hij over de hele wereld met allerlei prijzen overladen waaronder Oscars, Grammy & Golden Globe Awards. Dit alles maakt dat Ennio Morricone behoort tot de invloedrijkste componisten van zijn generatie.
Sinds 2012 kon men de Meester en zijn grote orkest op verschillende plaatsen in ons land (Antwerpen, Brussel, Gent) bewonderen maar deze keer zou het zijn definitieve afscheidsconcert worden voor de Benelux. Hij hangt namelijk dit jaar voorgoed het dirigeerstokje aan de wilgen. Niet te verwonderen want Morricone mocht vorig jaar negentig kaarsjes uitblazen. Het podium waarop, naar schatting een 160-tal mensen plaatsnemen (muzikanten en koor), oogt ook nu weer indrukwekkend. Ongeveer de helft van het orkest bestaat uit leden van het Antwerpse koor ‘Fine Fleur’, dat u misschien beter kent van concerten als ‘The Night Of The Proms’. Vooraan staat een verhoogde stoel en een muzieklessenaar waarachter de Meester zijn majestueus orkest zal dirigeren. Het concert van vanavond bestaat opnieuw uit een reeks achtereenvolgende suites, onderling gelinkt aan een thema of een welbepaalde film. ‘Historical Epic’ komt als eerste thema aan bod. We horen het thema uit Brian De Palma’s ‘The Untouchables’ waarin piano en drums dreigend tegenover strijkers spanning opdrijven. De orkestraal uitgebouwde muziek uit het bijna vergeten Italiaans-Russische luchtvaartdrama ‘The Red Tent’ klinkt daarentegen een stuk romantischer. Het volgende thema heet ‘Novecenta et al’ en daarin trakteert de Italiaanse Componist ons op lappen muziek uit ‘The Legend of 1900’ en Almodovar’s wereldklassieker ‘Tie Me Up, Tie Me Down’. Bij het minder bekende ‘Ostromo’ uit de gelijknamige miniserie verschijnt sopraan Susanna Rigacci ten tonele. Haar knalrode jurk contrasteert fel tegenover de donkere kostuums van de orkestleden. Rigacci staat reeds jarenlang aan de zijde van de meester en beheerst zijn vocale werk als geen ander. Het blijft mooi om te zien hoe Morricone tijdens het gehele concert zijn orkest met soepele, vaste hand dirigeert terwijl koor en muzikanten hem alle respectvolle aandacht schenken, toch wel een wereldprestatie voor een 90-plusser. Het derde deel celebreert ‘’The Modernity of Myth in Sergio Leone’s Cinema’ en daarin zitten natuurlijk zijn meest gekende parels verborgen. Het door merg en been snijdend ‘Man With a Harmonica’ uit ‘One Upon A Time In The West’ bijvoorbeeld, majestueus verscheurd door een elektrische fender en een naar een climax tastend orkest. Of wat dacht u van het beroemde thema uit ‘The Good, The Bad and the Ugly’, waarin een poepsimpele blazersmelodie eerst het eenzame geluid van een hyena verklankt maar tenslotte uitmondt in een adembenemende orkestrale galop met opzwepende vocale accenten? Maar hét piece de résistance blijft nog steeds ‘The Ecstacy of Gold’ uit dezelfde film, gedragen door sopraan Susanna Rigacci die wederom een vocale prestatie aflevert om u tegen te zeggen. Na een enthousiast applaus verdienen de Maestro en de orkestleden even een welverdiende pauze. Na de onderbreking trekt de orchestrale machine zich opnieuw op gang met dreigende muziek uit Tarantino’s ‘The Hateful Eight’, het meest recente stuk (2015) van de avond en eentje waarvoor Ennio een Oscaronderscheiding kreeg. Het begint, zoals zo vaak bij Morricone, met een simpele melodie die gaandeweg een complexere structuur meekrijgt en tenslotte met verrassende vocale accenten wordt doorspekt. De nooit aflatende persoonlijke aanpak en originaliteit van zijn muziek maken deze man tot een genie. Volgende suite luistert naar de naam ‘Social Cinema’ en clustert opnieuw enkele mindere bekende film scores van de Italiaan. Voor ‘La Luz Prodigiosa’ uit de soundtrack van het gelijknamige Spaanse dramafilm verschijnt een tweede zangeres, de Portugese Dulce Pontes op de voorgrond. Met heldere, klagende stem vertolkt ze de woorden van de Spaanse dichter Frederico Garcia Lorca in een prachtig muzikaal arrangement. Dezelfde zangeres mag na enkele andere instrumentale stukken, waaronder het militair opzwepende ‘Battle of Algiers’ en de klankgeworden tristesse van ‘Casualties of War’ haar tanden zetten in het overbekende ‘Abolição’, afkomstig uit de vijftig jaar oude film ‘Burn’ over de slavernij in Brazilië. Zoals steeds sluit Morricone zijn concert af met stukken uit ‘The Mission’, volgens sommigen zijn beste filmmuziek. We genieten dan ook mateloos van ‘Gabriel’s Oboe’, ‘Falls’ en ‘On Earth As It Is In Heaven’. Na een resem staande ovaties van het Sportpaleis publiek komt de Meester nog driemaal terug. De orkestrale muziek van ‘Cinema Paradiso’ straalt naast melancholie een bijna absolute vorm van pure schoonheid uit en de hernemingen van ‘Abolição’ en ‘The Ecstacy of Gold’ zetten tenslotte de finale kers op de taart. Een hele avond heeft Ennio Morricone ons verwend met zijn mooiste melodieën uit zijn zes decennia durende carrière. Het orkest speelde smetteloos en de koorleden van Fine Fleur verdienen op z’n minst allemaal een bloem. Meer memorabel kan een afscheidsconcert amper worden, durven wij besluiten. Zullen we dan maar zeggen: Addio e grazie mille, Ennio? Shake Foto's JiVe De ‘Fare Thee Well’ tour van Joan Baez zou normaal gesproken eind 2018 afgerond worden maar ‘due to popular demand’ voegt de Amerikaanse er dit jaar nog enkele allerlaatste concerten aan toe. Na Brussel (mei ’18) krijgt dus ook Antwerpen de kans om de onovertroffen Queen of Folk uit te wuiven.
We kunnen ons niet zoveel vrouwen binnen de folkbeweging voor de geest halen die, gedurende een carrière die ruim zes decennia overspant, zo prominent aanwezig was op de sleutelmomenten van de (muziek)geschiedenis: de burgerrechtenbeweging, de Vietnam crisis, het Woodstock Festival, Live Aid, Human Rights Movement, de Amnesty International beweging.... Telkens stond ze er en engageerde ze zich volop voor de goede zaak. (Politiek) engagement en kunst gaan voor deze dame steeds hand in hand en ook tijdens dit finale concert in de Antwerpse Elisabethzaal getuigt ze hiervan. Dat haar concert (op één nummer na) geheel uit covers bestaat mag geen verrassing heten, de Amerikaanse heeft er haar handelsmerk van gemaakt om via eigen interpretaties het werk van anderen te doen schitteren. Eén van die anderen is Bob Dylan, waarvan ze vandaag niet minder dan vijf nummers zingt. Waarom ze dat doet? ‘Gewoon omdat hij de beste songwriter is,’ vertelt ze. ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’ laat ze, helemaal op haar eentje, het eerst op het publiek los. Later volgen nog ‘Farewell, Angelina’, ‘It Ain’t Me, Babe’, ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’ en ‘Forever Young’. De geest van his Bobness dwaalt ook rond in het bitterzoete ‘Diamonds & Rust’, waarin ze terugblikt op haar knipperlichtrelatie met de man die ze (nog steeds) mateloos bewondert, ongetwijfeld het beste eigen nummer uit haar carrière. Niet alle nummers brengt Joan Baez solo, maar met slechts twee extra muzikanten, de multi-instrumentalist Dirk Powell (gitaar, mandoline, banjo, piano) en haar eigen zoon Gabriel Harris (percussie) houdt ze het wel sober. Deze muzikanten doen wat ze moeten doen, begeleiden zonder zelf al te zeer in de picture te staan. Nu en dan doet Joan beroep op extra vocale steun, namelijk deze van Grace Stumberg, die tevens voor het stemmen der gitaren verantwoordelijk is. Haar eigen stem is niet meer deze van een ongenaakbare sopraan waarvoor ze bekend stond maar klinkt nu dieper en meer doorleeft. Daarmee straalt ze nog steeds muzikaal enthousiasme en authenticiteit uit en dat dit indruk maakt is een understatement. Dat Baez niet enkel wil terugkijken, bewijst ze door niet minder dan vijf nummers uit haar recente album ‘Whistle Down The Wind’ te spelen. ‘Last Leaf’ draagt ze met enige ironie op aan alle zestig plussers in de zaal. De murder ballad ‘Silver Blade’ kadert ze binnen de #Metoo actualiteit maar het is vooral de adembenemende Zoe Mulford cover ‘The President Sang Amazing Grace’ over de moordpartij in Charleston die in 2015 plaatsvond die ons de krop in de keel bezorgt. Het zijn van die dingen die ervoor zorgen dat we deze legendarische zangeres al missen terwijl ze er nog is. Ook mooi, haar bluesy versie van ‘The House of The Rising Sun’, een traditional die zestig jaar geleden al op haar debuutplaat stond. Of wat dacht u van een Woody Guthrie cover als ‘Deportee’ (luister u mee, Meneer de Burgemeester)? Of ook nog Pete Seeger’s ‘Where Have All The Flowers Gone?’ uit een tijd waarin men nog niet spijbelde maar over klimaatproblemen zong. En natuurlijk mocht ook ‘Joe Hill’, het vakbewegingslied dat ze vijftig jaar geleden al op de weide van Woodstock zong, niet ontbreken op de setlist. Wat men er ook over denkt of welke mening men er ook op nahoudt, deze protestsongs uit de sixties blijven vandaag de dag brandend actueel. Na ongeveer 70 minuten sluit ze haar set af, maar de Amerikaanse komt gelukkig na een resem van staande ovaties nog drie keer terug om te bissen. We krijgen achtereenvolgens doorleefde versies van Dylan’s ‘Forever Young’, John Lennon's 'Imagine' en ‘The Boxer’ (Simon And Garfunkel). Als ultiem afscheidslied kiest Joan Baez voor ‘Donna Donna’, een traditional dat ooit het B-kantje van haar eerste single sierde en nu uitgroeit tot een liefdevol en dankbaar meezingmoment. Op deze prachtige manier maakt ze de cirkel rond en raken verleden en heden mekaar. Nog slechts een dozijn concerten resten er deze maand vooraleer deze legendarische artieste voorgoed het doek achter zich sluit en dat mogen we na deze intense avond doodjammer blijven vinden. De herinnering aan dit afscheid in stijl zal ons echter voor altijd bij blijven. God Bless Joan Baez. Shake Foto's © JiVe BROOD VOOR MORGENVROEG - Drie jaar na Op de Groei was er de nieuwe plaat: Brood voor Morgenvroeg. Dit heugelijke feit werd dan ook gevierd met de Brood voor Morgenvroeg-tour. Tijdens zijn vorige succesvolle solotournee 2 jaar geleden sleutelde Bart Peeters “zonder plan” aan de nummers van dit album. Ook de Ideale Mannen haalden toen een frisse neus. Ondertussen kwam, zag en verkocht Bart & co al opnieuw alle data van de tournee en zomerfestivals uit.
|
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |