Voor wie zich in de vroege jaren 2000 al eens op een festivalterrein bevond is het haast onmogelijk om bij die heerlijke zinnen níet terug gekatapulteerd te worden naar een zonovergoten Vlaamse weide. De Britse band Kaiser Chiefs ontstond in 2000 in Leeds en groeide de daaropvolgende jaren al snel uit tot een van de belangrijkste rockbands van de jonge 21ste eeuw. Samen met gelijkgestemde zielen als Franz Ferdinand, Razorlight, Kasabian en The Killers bewezen ze dat gitaarmuziek niet dood was en dat hits perfect met échte instrumenten gemaakt konden worden. Na het Verenigd Konkrijk ging ook al snel mainland Europe voor de bijl, met onder andere 6 (!) passages op Rock Werchter waar ze jaar na jaar met veel verve de Main Stage sloopten. Hun hits beginnen opsommen zou onbegonnen werk zijn, maar laat ons zeggen dat nummers als I Predict A Riot, Everyday I Love You Less And Less, Never Miss A Beat, Oh My God en natuurlijk het onsterfelijke Ruby zonder twijfel tot het collectieve geheugen behoren. In 2019 brachten Kaiser Chiefs met Duck hun zevende studioplaat uit. Het werd een plaat waarop de Chiefs nog niets aan kracht en energie hebben ingeboet, vol instant classics die zonder schaamte naast het beste uit platen als Employment (2005), Yours Truly, Angry Mob (2007) of Off With Their Heads (2008) kunnen staan. We predict a riot!
Vooraf krijgen we het Gentse trio RAMAN dat voor de eerste keer in de Roma speelt. Ze brengen stevige bluesrock en een zestal nummers van hun eerste ep 'Birth of Joy'. Zanger Simon Raman tovert wat flinke en zelfzekere riffs uit zijn gitaar en schuwt de hoge noten niet. Jammer dat de zaal nog niet half gevuld is en de sfeer bijgevolg nog wat ontbreekt, maar deze jonge wolven zullen ongetwijfeld buiten de grenzen van de Gentse lage emissiezone treden. RAMAN bestaat uit Simon Raman, zang en gitaar, Jasper Peeten, bass, en Bernd Coene, drums. De ep kan je hier beluisteren: https://open.spotify.com/album/5MSJnvtqe927BMAeOYknBd Een beetje later dan voorzien weerklinken de tonen van 'Money for Nothng'. Het Dire Straits nummer dient alleen om de gordijnen te openen en wat stroboscopisch geflikker op de inmiddels volgelopen en uitverkochte Roma los te laten. Frontman Ricky Wilson, in witzwarte outfit, is de spring in het veld van dienst, de Chiefs brengen verder een gitaar en een basgitaar mee, terwijl drums en keys op een grote tractorband staan. Opener 'People Know how to love Another', en meezinger 'Na Na Na Na Naa' klinken aanvankelijk niet te best en het lijkt of Ricky niet al te best bij stem of toonvast is. Gaandeweg lijken de puzzelstukken in elkaar te vallen terwijl de uptempo nummers elkaar snel opvolgen en de lightshow naar Roma-normen buitensporig is. 'Good days Bad Days' klinkt nog een beetje monotoon, maar na wat relatieve rust in 'Target Market' trekt Ricky Wilson wat spurtjes om het publiek op te zwepen, en dat lukt best. De wereldhit 'Ruby' wordt al flink meegebruld door het inmiddels deinend publiek. Vanaf dan draait het lekker en het publiek gaat helemaal uit zijn dak bij 'I Predict a riot', waarbij het lichtjes headbangend publiek de song overneemt. Na afsluiter 'The Angry Mob' komen de Kaiser Chiefs nog terug voor een drietal bisnummers, waarbij Ricky Wilson nog wat rondspringt en met 'Oh My God' nog een spetterend einde breit aan een show die vocaal minder indrukwekkend was dan de lightshow en de vibes die vooral in de tweede helft de Roma op stelten zetten. Benieuwd wat dat gaat geven op TW Classic. Setlist: Intro: Money for Nothing People Know How To Love Another Na Na Na Na Naa Everything is Average Nowadays Ruffians On Parade Good Days Bad Days Target Market Golden Oldies Everyday I Love You Less And Less Ruby Modern Way Don’t Just Stand There, Do Something Never Miss A Beat I Predict A Riot The Angry Mob Bis: Record Collection Hole in My Soul Oh My God
0 Reacties
Damien Jurado (° 12/11/1972 - Seattle - USA) is een Amerikaanse singer-songwriter die 25 jaar geleden zijn solocarrière startte. Zijn debuutalbum “Waters Ave S.” verscheen in 1997 maar het was pas met zijn tweede plaat “Rehearsals For Departure” uit 1999 dat hij een bescheiden doorbraak kende. In het totaal bracht hij al 14 albums uit waarvan het recenste “In A Shape Of A Storm” een verzameling songs is die in de loop der tijden om de een of andere reden niet op één van zijn vorige platen paste. Het album klinkt heel spaarzaam en werd op 2 uur tijd opgenomen, het zijn bijna allemaal eerste takes. De eerste keer dat hij De Roma aandeed op 7/11/2018 diende hij wegens ziekte na een half uur voortijdig het podium te verlaten. Hij krijgt vanavond dus een herkansing. Het voorprogramma wordt verzorgd door de Canadese nachtegaal Dana Gavanski. Haar debuut “Good Instead Of Bad” verschijnt op 27 maart 2020. Zij zingt en speelt gitaar en wordt bijgestaan door een bassist en een drumcomputer. Meteen valt haar fantastische stem op, een warme soepele zangstem. Zij en de bassist (die ook voor duetzang of tweede stem zorgt) kleden de nummers smaakvol in en vanaf het derde nummer wordt de drumcomputer ingeschakeld. Dit is niet echt een meerwaarde maar zorgt wel voor een voller geluid. Opmerkelijk is een cover van Tim Handins “Never Too Far” die ze prima brengt. Het is wel allemaal braaf maar nooit minder dan mooi. Dana woont sinds begin dit jaar in Londen en de Britse pers is alvast lovend over haar debuut. Je kan ze op 17 april nog aan het werk zien in De Witloofbar van de Botanique in Brussel. Setlist : Catch / Good Instead Of Bad / Do You? / Never Too Far / Yesterday Is Gone / One By One / Memories Of Winter Damien Jurado doet het in tegenstelling tot vorige keer solo met enkel één akoestische gitaar. Zijn kompaan Josh Gordon, die wel meedoet op “In A Shape Of A Storm”, is niet meegereisd. Voor hij het concert aanvat excuseert Damien zich voor zijn afgebroken concert van november 2018. Hij heeft nooit een show moeten afzeggen en het is de enige keer in zijn 25-jarige carrière dat hij een concert niet heeft kunnen afmaken. Hij had de impact van een zes weken durende tour zonder rustpunten onderschat, hij is tenslotte geen 21 jaar meer. Hij was ontroerd door de warme reacties van het publiek na de niet-afgewerkte show. Hij laat meteen ook weten dat hij voor de rest van de avond niet teveel meer gaat praten maar vooral liedjes gaat spelen. Damien komt het podium op, gekleed in een jeansuitrusting met een rode muts op zijn hoofd. Vanavond heb je vanaf opener “I Am Still Here” (“And Now That I'm In Your Shadow” - 2006) het gevoel dat het wel goed zit. Zijn fantastische zalvende zangstem doet het herfstige winterweer meteen vergeten. Damien heeft geen vaste setlist en zal naar hartelust uit zijn repertoire grijpen volgens de ingeving van het moment. Zijn fingerpicking gitaarspel is bedrieglijk simpel maar vergis je niet, hij is wel degelijk een prima gitarist. Hij gaat verder met twee breekbare songs “Lincoln” en “Newspaper Gown”. De vergelijking die dikwijls gemaakt wordt met Nick Drake is zeker niet van de pot gerukt; hij heeft dezelfde zalvende stem, verwante frasering en het frivole gitaarspel. De opbouw van zijn nummers doet onvermijdelijk aan Nick Drake denken. De gevoelige liedjes liggen ook in diens verlengde. Natuurlijk worden vele troudadours die melancholische folk brengen onvermijdelijk met de Britse bard vergeleken. De songs zijn meestal traag maar af en toe gaat het tempo de hoogte in zoals in het (relatief) opgewekte “A.M. AM”. Hij is een meester in het laten uitsterven van een song zoals in “Allocate”, werkelijk ongelooflijk straf hoe hij dat doet. Aangrijpend is bijna een understatement om “South” te omschrijven. Zijn teksten zijn juweeltjes maar veel licht schijnt er niet in zoals blijkt in het donkere “Cloudy Shoes”. De teksten zijn dikwijls kortverhalen in de stijl van Raymond Carver. Het zijn teksten die diep in de ziel snijden. “Til Light Pushes Into The Darkness” is de afsluiter en hoe hij dat nummer brengt tart alle verbeelding. Hij bouwt het nummer rustig op naar een felle climax tot hij het daarna geleidelijk afbouwt tot hij enkel met voetbegeleiding al fluisterend afsluit. Het publiek luistert ademloos toe. Onwaarschijnlijk mooi. Na 75 minuten (18 nummers als ik goed geteld heb) komt er een einde aan het prima concert. Hij vertelt dat hij in Seattle nooit in vergelijkbare zalen zoals De Roma kan spelen, hij looft de manier waarop hij hier ontvangen is. Damien Jurado heeft vanavond bewezen dat hij een unieke troubadour is die zijn songs met een authenticiteit brengt die je niet dikwijls hoort. Zo onderscheidt hij zich van het grote peloton singer-songwriters. Hij kondigt aan dat hij na het concert zich tenvolle ter beschikking stelt van zijn toehoorders. Hij vertelt me dat hij na een verblijf van twee jaar in het zonnige LA toch teruggekeerd is naar zijn thuisbasis in Seattle. Californië was goed voor even maar hij voelt zich toch beter thuis in zijn geboortestad. Lou van Bergen Foto's © JiVe |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |