De zevende dag van het festival is alles behalve een rustdag. Vooral voor de organisatoren die om productionele redenen last minute de zitplaatsen moesten omtoveren in staanplaatsen. Maar het zonnetje is van de partij, minder branderig dan de vorige dagen, en een briesje waait aangenaam over het terrein.
TRISTAN Tristan is het alter ego van de 22-jarige singer-songwriter Isolde Van den Bulcke. In een originele combinatie van jazz, elektronica en ambient én met een pracht van een stem maakt ze eigentijdse popmuziek. Haar debuut-ep “Illusje” uit 2018 kreeg dit jaar een al even mooi vervolg met ‘Delidomia’. Ze is de eerste frisse wind die kort na de middag door de halflege tent mag waaien. Ondankbaar misschien maar zeker niet onopgemerkt. In een rood topje flaneert ze tussen de verschillende keyboards en het drumstel en verrast meteen door te openen met een zware bas, met dank aan de elektronica. Daarna pakt haar soepele stem de tent in met haar ambient jazz waarbij ze vooral grossierde uit haar laatste album waarop nummers staan met welluidende namen als OLSO, MALJAANDE, LOLALULI of PLANKTON. Buiten 'We spelen nu ons hitje' is er weinig toelichting of interactief, maar de combinatie van laidback met electronika op een doffe beat werkt wel. Een begin van een verhaal dat ongetwijfeld wel wordt vervolgd. Die hards kunnen meteen de tent verlaten richting Antwerpen, want 's avonds treedt ze weer op als support voor het Cinematic Orchestra. MAISHA Hun debuutalbum There Is a Place werd vorig jaar op de Worldwide Awards van Gilles Peterson genomineerd als jazzplaat van het jaar, ze zijn een van de zeldzame live-acts die door het übercoole elektronicaplatform Boiler Room werd uitgenodigd voor een sessie, en er is stilaan geen hipsterboîte in Londen meer die ze niet hebben platgespeeld. Anders gezegd: Maisha is hot! Het sextet is een van de paradepaardjes van het toonaangevende jazzlabel Brownswood Recordings en daarmee gelijk ook een van de smaakmakers van de nieuwe Londense jazzscene. Denk aan een kruising tussen Pharoah Sanders en Shabaka Hutchings met een flinke scheut afrobeat. Die vergelijking met Pharoah Sanders schept natuurlijk verwachtingen bij diegenen die deze saxofonist recentelijk op Jazz Middelheim tegenkwam. Het begin is een beetje onduidelijk, bijna ontgoochelend of onsamenhangend, maar het lijkt eerder opzet om vanuit verkenning nieuwe lijnen uit te tekenen.Toch een set waar de energie van af spat . Soms eclectisch en exuberant maar niet constant boeiend. Daarvoor ligt de nadruk misschien net iets teveel op ritme dan op melodie. Naarmate de set vordert krijgen ze publiek op hun hand, wat niet evident is voor niet de meest toegankelijk vorm van jazz op een zondagmiddag. De setlist bestaat vooral uit nummers van 'There is a Place" met Osiris/Azure/Eaggehurst/The Palace/Kaa/There is a Place, waarvan de meeste nummers moeiteloos de tienminutengrens overschrijden. Maisha bestaat uit Jake Long (drums) – Binker Golding (saxophone) – Shirley Tetteh (guitar) – Al Macsween (piano) – Tomos Dylan (bass) – Tim Doyle (percussion) JOSÉ JAMES PRESENTS: ‘LEAN ON ME’ Wie José James al eens eerder aan het werk zag, hoorde ongetwijfeld zijn doorleefde interpretaties van Bill Withers’ songs als ‘Ain’t No Sunshine’, ‘Grandma’s Hands’, ‘Use Me’ en ‘Just the Two of Us’. De reacties van het publiek bleven hem bij: “People would just go crazy!” Enter José James’ meest ambitieuze project tot nog toe: de man trok in 2017 op tournee om het Bill Withers songbook te herinterpreteren. De tournee culmineerde in het album Lean On Me, en die plaat levert nu opnieuw een bijzonder beklijvende tournee op. Een romantische bariton mét flashy vest, hoed en gitaar, hier staat een superster. De micro laat het even afweten maar met opener 'Ain't no Sunshine' wordt meteen duidelijk dat hij de songs naar zijn hand zet. Een ander timbre en invulling hier, een lichte gitaarsolo daar, een dynamisch arrangement ginder en we krijgen een modernere benadering van de klassiekers van Bill Withers. Dicht bij het origineel aanleunend maar met de nodige speelruimte.'Who is he' klinkt meer funky dan bluesy zoals de versie van Blue Blot bvb. Ook 'Use Me' krijgt een pittige drive mee met net als in 'Kissing my love' een funky gitaarprtij met vintage wahwah. 'Trouble' krijgt een vocale interventie van de bassiste die hij constant Aneesa Strange noemt. 'The Same Love' dendert als een tgv soultrain over funky sporen en neemt de halve tent aan boord. Een paar hardere nummers rocken door de tent waarbij de gitarist zelfs met zijn tanden speelt. Veel naar Stevie Ray Vaughan geluisterd, ik moet er onwillekeurig aan denken. En met een drumsolo die zegt: hey, dit lijkt wel een jazzconcert . Waarna twee keer een welgemeend 'Fuck Donald Trump' volgt. Duidelijk geen songtitel. Daarna komt er wat rust met het aan de dames gewijde 'Just the two of Us'. Het is gewoon zalig genieten van de stem, de uitstraling, de nummers, het hele pakket. 'Thank you Gent Jazz' besluit hij en dat is precies wat ik er ook van denk. José James (vocals/guitar) – Marcus Machado (guitar) – Aneesa Almusawwir (bass/vocals) – Aaron Steele (drums) GREGORY PORTER Hét hoogtepunt van Gent Jazz in 2015? Mijn verjaardag natuurlijk waarbij we werden toegzongen door de immer goedgemutste Gregory Porter! Op onnavolgbare wijze sloot de man met de erg kenmerkende pots op zijn hoofd het festival toen af in Stijl. Zijn album Liquid Spirit blijft intussen één van de succesvolste jazzplaten van het decennium, en vorig jaar gooide hij nog eens bijzonder hoge ogen door liefst drie keer The Royal Albert Hall in Londen uit te verkopen met zijn hommage aan Nat King Cole Strak in het roze pak verschijnt Gregory Porter op het podium, even afgeborsteld als altijd, en uiteraard voorzien van zijn hoofddeksel. Geen Nat King Cole op het repertoire, maar vooral het eigen werk dat voor de gelegenheid andere arrangementen meekrijgt. Opener 'Holding On' dient om de stem als een lichte wolk in de tent te doen nederdalen. 'On my Way to Harlem' flirt met Pennicott's sax en 'Take me to the Alley' wordt lang en bijwijlen repetitief uitgesponnen. 'Hey Laura'....it's me, zingt hij met zo een moeiteloze naturel zodat je erin kan wegdromen. Net zoals in het kabbelende 'Water under Bridges' waarbij Gregory Porter zijn verhaal vertelt vanop een krukje. Het is gelukkig niet allemaal rust, want de avond valt stilaan en dan dreigt indommelen. Een bassolo verhindert dat resoluut, met flarden Stevie Wonder en een streep Deep Purple mondt dat uit in een snelle versie van 'Papa was a Rolling Stone' Ng even wat rust met 'Musical Genocide' en dan kan iedereen uit de bol met voorspelbaar handgeklap en 'Liquid Spirit' in een pittige versie maar zonder de remix allures die het nummer wereldwijde bekendheid gaven. Met 'Be Good' wil de brave man het publiek met goede raad naar huis sturen, maar dat publiek wil niet naar huis en roept om meer. Ze krijgen niet één maar twee bisrondes als dessert van een welgesmaakt concert. Gent Jazz kon vandaag rekenen op twee fantastische stemmen en twee concerten die er onvergetelijke zondag van maakte. We zien José James en Gregory Porter ongetwijfeld nog eens terug. Gregory Porter (vocals) – Chip Crawford (piano) – Jahmal Nichols (bass) – Emanuel Harrold (drums) – Tivon Pennicott (sax) Johan Vanonckelen
0 Reacties
Geike Eerste gaste vandaag is Geike. Niet zo’n evidente keuze vind ik voor Gent Jazz. Alhoewel Hooverphonic hier ook al optrad en ik dat toen ook vond. Geike vervangt de Keniaan J.S. Ondara die in de VS woont. Hij krijgt zijn visum niet op tijd rond en moet helaas zijn Europese tournee annuleren deze zomer. Geike was 10 jaar de frontvrouw bij Hooverphonic. Ze vertrok om haar eigen weg te zoeken en bracht in 2011 het album ‘Geike’ uit. Dit album leverde haar helaas niet de grote aandacht en lovende kritieken op. Maar de samenwerking met BLØF vorig jaar heeft haar terug gelanceerd. De single ‘Zoutelande’ was een enorm succes. Dit was een leuk uitstapje maar in oktober komt het nieuwe Engelstalige popalbum ‘Off Shore’ uit. Ze werkte hiervoor samen met Joost ‘Novastar’ Zweegers. Gent Jazz krijgt vandaag de ‘avant-première’ maar het album werd in mei ook in de Roma voorgesteld. De nummers liggen terug in de lijn van het vorige album. Je zou dus kunnen stellen dat het helaas weer niet baanbrekend is. De nummers zijn mooi maar tappen allemaal uit hetzelfde vaatje, zonder dat er één nummer ook echt uitspringt. Ook de nummers zelf, alhoewel mooi, zijn niet echt herkenbaar qua structuur in de song en missen een ‘catchy’ refrein of oorwurm. Je luistert er graag naar maar je blijft een beetje op je honger zitten. En uiteindelijk is dat jammer want Geike heeft een prachtige stem en kan vocaal alles aan. Spijtig genoeg heeft ze niet de juiste nummers om dat ook tot een succes te maken. Je ziet wel dat deze nummers haar liggen. Misschien zijn wij dan te streng en is dit gewoon wat ze wil doen. Haar ‘présence’ op het podium lijkt wel te passen bij de nummers. Ze beweegt wel maar neemt steeds dezelfde poses aan, op zich niet zo erg maar je ziet dat het zich allemaal afspeelt in haar hoofd. Zij zit in de song maar het publiek wordt op een afstand gehouden. Ook in haar aankondigingen. Die zijn er amper. Ze komt op zonder ‘hallo’ of introductie. Moet kunnen, zolang je dan natuurlijk in het tweede nummer wat meer prijsgeeft. Helaas beperkt ze zich na een aantal nummers tot ‘het is een hele eer om op Jazz Gent te staan en bedankt om te komen’. De songs volgen elkaar op en het concert kabbelt verder. Het nummer ‘Off Shore’ is het enige al bekende nummer uit het album wat nog moet verschijnen. Op zich is dit nummer best wel mooi. Maar het mist de ingrediënten om het tot een stevig en beklijvend nummer te maken. Maar niets is definitief in de muziekbusiness en wie weet, wordt het toch een succes. Wij hopen het voor haar. Hopelijk vindt ze haar weg en valt die ook samen met het succes dat tot nu toe uitblijft. Want ze verdient het wel. Ze heeft een prachtige stem. Maar structuur en herkenning, beklijvende songs en wat meer interactie met het publiek kunnen hier misschien helpen. Ik ben blijven luisteren maar dat was voor haar stem, niet voor de act of de nummers. Uiteindelijk is het dat wat telt maar ze zal de juiste keuzes moeten maken als ze echt succesvol wil zijn. Ze sluit mooi af met een nummer waarin ze heerlijk en zuiver fluit. Mooi en eindelijk wat variatie. Cowboy Junkies Vorig jaar vierde de Canadese band de dertigste verjaardag van hun invloedrijke album ‘The Trinity Session’. 2018 was tegelijk het jaar van ‘All That Reckoning’, hun 16e album en een verrukkelijke melancholische mix van alt-country en roots. Dit album wordt beschouwd als het beste wat ze ooit gemaakt hebben. Ze liggen aan de oorsprong van de trage, minimalistische sound maar zijn niet in één hokje te stoppen. Ze brengen vandaag nummers uit het oude en het nieuwe album. De bezetting is nog steeds dezelfde : 2 broers, Peter op drums en Michael op gitaar, die alle songs schrijft, 1 zus én blikvanger Margo Timmins, bassist Alan Alton, een vriend uit hun kindertijd - het officieuze vijfde groepslid en multi-instrumentalist Jeff Bird (gitaar, mandoline, harmonica en percussie). Het podium ziet er al anders uit dan daarnet. Hier staan artiesten die van het podium een gezellige, voor hen vertrouwde plek willen maken. Meteen valt de vaas met bloemen al op in het midden naast Margo en het kopje thee dat regelmatig wordt aangerukt. Dit zijn vijftigers die weten wat ze willen en er nog steeds voor gaan sinds ze 35 jaar geleden gestart zijn. Ze doen gewoon hun ding, wars van alle commerciële geplogenheden. En dat loont! ‘All That Reckoning’ is een schot in de roos. Ook het publiek is heel trouw. Al vanaf hun intrede op het podium worden ze enthousiast onthaald. Ze starten met ‘Sing me a Song’, het steviger country werk. Eigenlijk een groot contrast met de rust die ze uitstralen en het huiselijk sfeertje op het podium. Hun verschijning laat niet vermoeden dat dit een stevig ‘country’ en ‘folk rock’ band is. Margo ziet eruit als een engel met haar witte haren en witte outfit maar haar metalen en zwarte juwelen verraden een stevige rock chick. Ook de manier waarop ze haar micro vastpakt is speciaal en eigenwijs; één hand gewoon los rustend bovenop de microfoon en één hand die stevig het statief vastneemt. Ze heeft een stevige, soms rauwe maar zuivere stem met af en toe een scherp maar niet onaangenaam kantje. Het wordt duidelijk na elk nummer dat dit doorwinterde muzikanten zijn met levenservaring en inleving in hun nummers. De band die ze onderling hebben als familie en levenslange vrienden loont in het samenspelen. Ze leggen ook een boodschap in hun teksten, bijvoorbeeld in het mooie ‘The Things We Do To Each Other. Ze spelen een aantal hele mooie nummers waaronder ‘Flirted With You All My Life’, ‘Missing Children’ een nieuw nummer, ‘I’m Going’, ‘Love Him ‘Till I’m Dead’ en natuurlijk ’Sweet Jane’ met een stevige en boeiende gitaarsolo. Na 35 jaar hebben ze ook een nummer geschreven over het ‘touring on the road’ en wat dacht u? ‘Nothing’s Changed’. Hoeveel bands kunnen dit na drie decennia nog zeggen? Mooie passage op Jazz Gent en nog veel succes en speelplezier gewenst op de rest van de Europese tournee. Julia Holter Julia Holter heeft een cultstatus in hipster middens en krijgt geregeld goeie album recensies. Ze wordt in één adem genoemd met Laurie Anderson en Laurel Halo. Ze wordt aangekondigd als dé revelatie op Gent Jazz. Maar tegelijk wordt voorzichtig gesuggereerd dat deze componiste en multiinstrumentaliste je meeneemt op een reis naar het onbekende en je hier wel degelijk moet voor openstaan. OK. Daar zijn we toe bereid en ik begin onbevangen te luisteren naar wat deze jonge vrouw in haar mars heeft. Ze verschijnt in een goudgele gedrapeerde lange kimono en begint met een nummer achter de piano. Al vlug wordt duidelijk dat dit niet mijn ding is maar ik wil het best een kans geven. Er zit instrumentaal wel variatie in de verschillende nummers. De ene keer met viool (die ook vocals doet), dan weer met een viool en bas intro (met strijkstok). Mooi gedaan. Het nummer heeft iets religieus met daaraan de stem van Julia toegevoegd. Qua communicatie worden we ook deze keer niet veel wijzer. Julia lijkt een beetje ‘van de wereld’ en ‘over geëxciteerd’. Ze zegt soms iets maar houdt het dan bij korte, onafgemaakte zinnen. Ook tussen de nummers valt er soms stilte en overleg op het podium. Dit moet duidelijk nog groeien. Ze zegt wel dat ze een vrije dag heeft kunnen spenderen in Gent en het magisch vindt. Ze is hier vroeger ook al geweest maar dan in de Garden Stage en is nu enorm trots om in de grote tent te mogen spelen. Ze is thuis ook geen vleugel gewend. Ook is ze trots dat ze voor Joan Baez mag spelen. Ook zij (net als Geike) besluit haar set al fluitend. Tot slot kan ik alleen maar zeggen dat dit niet mijn ding is. Ik ben dan ook geen hipster en ben niet mee aan boord gestapt ook al heb ik het een kans gegeven. Haar creatief en multi-muzikaal talent buiten beschouwing gelaten, was dit voor mij toch een brug te ver. De commotie rond haar is dan ook niet aan mij besteed. Maar ‘Les goûts et les couleurs ne se discutent pas’ en ik zie dat een deel van de tent toch is blijven zitten en wel is meegegaan in het verhaal. Voor elk wat wils en ik kijk al uit naar het volgende concert van Joan Baez. Joan Baez Folk legende en mensenrechtenactiviste Joan Baez (78) staat vanavond op Gent Jazz. Wellicht wordt dit haar allerlaatste concert op Belgische bodem. De Amerikaanse zangeres stopt met toeren. “Mijn stem gaat achteruit. Ik hoor het en ik voel het”. De Amerikaanse singer-songwriter en activiste zit in 2019 precies zestig jaar in het vak. Ze brak in de jaren ’60 door met geëngageerde folkpop liedjes als ‘Farewell, Angelina’, ‘Love Is Just a Four-Letter Word’ en ‘We Shall Overcome’, en was samen met Pete Seeger en Bob Dylan één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de protestgeneratie. De zangeres is net zo bekend om haar muziek als om haar activisme, dat als een rode draad door haar leven en muziek loopt. Zo zette ze zich in tegen de oorlog in Vietnam en kwam ze op voor de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. “De hoogtepunten uit mijn leven vielen samen met de momenten waarop ik beide hoeden op had: activisme en muziek. Dan was ik op mijn krachtigst en nuttigst.” Ze loopt niet meer in de frontlinie maar toch schreef ze 2 jaar geleden nog het nummer ‘Nasty Man’ dat ze aan Donald Trump opdroeg – haar eerste eigen nummer in meer dan twintig jaar. Ze werd eindelijk opgenomen in de ‘Rock and Roll Hall of Fame’ en bracht met americana-producer Joe Henry haar 25ste plaat uit: ‘Whistle Down the Wind’. Ondanks lovende commentaren van De Britse krant ‘The Guardian’ zit na de ‘Fare Thee Well Tour’ haar zestigjarige carrière erop. Vorig jaar bracht ze het nieuwe album ‘Whistle Down the Wind’ uit, maar kondigde tegelijkertijd haar laatste tournee aan. Haar eerste album na een 10-tal jaar stilte bevat materiaal van enkele van haar favoriete songschrijvers zoals Tom Waits ‘Whistle Down The Wind’ en ‘Last Leaf’, Josh Ritter ‘Be Of Good Heart’ en ‘Silver Blade’ Eliza Gilkyson ‘The Great Correction’ en Mary Chapin Carpenter ‘The Things That We Are Made Of’. Ritter’s ‘Silver Blade’ wordt door Joan beschreven als een moderne versie op ‘Silver Dagger’, het eerste nummer op haar debuut LP in1960. Joe Henry (drie keer Grammy Award winnaar) is de producer van dit album. Een afgeladen tent zit al op het puntje van de stoel voor de hoofdact. Dit is dan ook een unieke kans om haar aan het werk te zien in deze contreien en meteen ook de laatste keer. Deze elegante 75-jarige verschijning komt dan ook op onder luid applaus. Deze dame kent haar vak, ze laat zich bijstaan door haar zoon Gabriel Harris op percussie en Dirk Powell, een multi-getalenteerd muzikant die van zowat alle markten thuis is (gitaar, mandoline, viool, piano, contrabas). Het publiek krijgt ook meteen een vriendelijk welkomstwoord. Ze bedankt ons om nog zo laat voor haar op te blijven. Het is voor haar normaal allang bedtijd… En meteen is het ijs gebroken, niet dat het nodig was. Ze brengt een rijk palet van zowel bekende nummers als nieuwe nummers zoals ‘Don’t Think Twice’, ‘It’s All Right’, ‘Fare Thee Well’, ‘Farewell, Angelina’, ‘Whistle Down The Wind’, ’Silver Blade’. ‘Deportees’ waarin ze het opneemt voor de Mexicaanse vluchtelingen is brandend actueel. Nu is het meer dan ooit het moment om erover te zingen, sinds het bouwen van een muur weer aan de orde is in de VS. Ze blijft nog altijd de activiste. “Nu is het zeker nodig want wij hebben de wereld om zeep geholpen”. “Voor de hoge noten die ze zelf niet meer haalt”, volgens Joan, laat ze zich perfect bijstaan door de mooie sopraanstem van Grace Stumberg. De songs blijven volgen : ‘It Ain’t Me Babe’, ‘Diamonds and Rust’, haar beroemde ‘Freedom Songs’ toen ze opkwam voor gelijke rechten voor de zwarten met Martin Luther King. Ze neemt het ook op voor onafhankelijkheid en dus ook voor Puigdemont die ze even vernoemt omdat hij in België mocht verblijven. Speciaal voor hem en de strijd van de Catalanen voor onafhankelijkheid brengt ze ‘Rossignol’ in het Catalaans. Ook ‘Gracias a La Vida’ komt aan bod met het publiek als koor. Ze vertelt over president Obama die geen woorden vond toen hij in Charleston de plek bezocht waar zoveel doden vielen door één schutter. Niemand vond woorden die troost konden bieden. President Obama zong dan maar ‘Amazing Grace’. Ze schreef hier een lied over. Ze heeft er zin in en besluit plots dat er nog tijd genoeg is om nog een paar nummers te doen zoals ’House Of The Rising Sun’. Laatste nummers worden bis nummers en nog meer bis nummers… ‘Turn Me Around’, ‘Forever Young’, ‘Imagine’, ‘The Boxer’, ‘Fare Thee Well’ met als extra in perfect Nederlands ‘Vaarwel mijn vrienden’. Altijd mooi om een artiest te zien met engagement en respect voor haar publiek en die zingt vanuit het hart en uit overtuiging. Fare Thee Well Joan. Vaarwel lieve vriendin en geniet nog van de laatste concerten en je verdere leven. Christel Denoyel Foto's © JiVe |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |