De Nigeriaanse drummer, componist, songwriter en levende legende Tony Allen (78 jaar) wordt algemeen beschouwd als de uitvinder van het genre afrobeat samen met Fela Kuti. Van 1968 tot 1979 is hij de drummer en de musical director van Fela Kuti’s band Africa ’70 waarmee hij meer dan 30 albums opneemt. Na zijn periode bij Fela ontwikkelt Allen een hybride geluid, bestaande uit het deconstrueren en versmelten van afrobeat met electronica, dub, R & B en rap. Allen noemt deze synthese afrofunk. Zijn werklust en drive blijven ondanks het vorderen van de leeftijd onvermoeibaar, hij wil zichzelf voortdurend uitdagen. Vanaf 2000 verleent hij zijn drumwerk of is hij als solist de initiatiefnemer in uiteenlopende projecten. In de afgelopen 10 jaar is Allen zeer productief en heeft hij alles aangepakt van afrobeat (op solo album Film of Life), Franse dreampop (met Charlotte Gainsbourg), downbeat indie rock (met The Good, the Bad & the Queen) en techno (met het Moritz Von Oswald Trio). Recent is Allen teruggegaan naar zijn jazzinvloeden Max Roach en Art Blakey. In 2017 brengt hij een eerbetoon aan Art Blakey met de EP ‘A Tribute to Art Blakey & the Jazz Messengers’ waarmee hij ook dat jaar op Jazz Middelheim staat. Het is meteen een productie op het legendarische Blue Note Records waarop ook in datzelfde jaar zijn volgende album ‘The Source’ verschijnt. Samen met saxofonist en langdurig medewerker Yann Jankielewicz heeft Allen 11 nieuwe composities geschreven. ‘The Source’ geeft een fascinerende inkijk in de muzikale inspiraties en aspiraties van drumfenomeen Tony Allen. Dat album is een verdere exploratie van zijn invloeden maar deze keer geeft Allen zijn invloeden uit de jazzwereld bloot in een natuurlijke uitwisseling met zijn afrobeat ritmes. ‘The Source’ is niet per sé een jazz album noch is het een afrobeat album. Hetzelfde zou kunnen gezegd worden van het publiek dat vanavond op het concert is afgekomen: een swingend staand concert dat voortgaande op Allen’s reputatie de stomende afrobeat liefhebbers aantrekt óf de jazzliefhebber die wel houdt van een Afrikaanse twist en eerder een luisterconcert verwacht maar dan zonder zitplaatsen. Voor Tony Allen fans is het al langer geweten dat Allen niet voor een bepaalde stijl te vangen is maar resoluut zijn intuïtief drumwerk ten dienste stelt van zijn aspiraties en inspiraties. Vanavond is duidelijk geafficheerd wat te verwachten valt : The Source. Wie het album vooraf heeft beluisterd wist dat hier vooral jazz op staat met een Afrikaanse twist, een luisteralbum en dus logischerwijs een luisterconcert… Toch wist het concert beide partijen - als die er zouden zijn - te verzoenen. De ene keer viel al wat meer jazz te horen, de andere keer zijn er die Afrikaanse klanken met een licht swingende groove die onderhuids zowel lichaam als hoofd beroeren. Maar bovenal is er die heerlijke muzikale mishmash die mensen samenbrengt in een spirituele beleving. Tony Allen die al jaren in Parijs woont heeft voor dit album allemaal Franse musici aangetrokken. Met vijf van hen staat hij hier vanavond op het grote podium van De Roma. Met de vaste kern bestaande uit contrabassist Mathias Allamane en Jean Phi Dary (piano, keyboards) speelt hij al jaren. Zij worden aangevuld met de Kameroenese gitarist Indy Dibongue en de blazers, saxofonist Yann Jankielewicz en trompettist Nicolas Giraud. Allen zit achteraan in het midden, verscholen achter een zwarte zonnebril geflankeerd door contrabassist Mathias Allamane en gitarist Indy Dibongue. Vooraan links zit pianist/orgelist Jean Phi Dary en op rechts de twee blazers. De 6-koppige band opent met “Bad Roads” het tweede nummer uit ‘The Source’. Een na een worden op twee na alle nummers gespeeld. Op dit nummer ingezet met een basloopje vallen de funky gitaarlicks van Indy Dibongue en een gesmaakte trompetpartij van Giraud op. Allen is zijn eigen onverstoorbare zelve die zijn team van achteruit stuurt voor een meeslepende groove. “Ewajo” ademt een Miles Davis ‘Kind of Blue’ achtige sfeer waarin de twee blazers tekenen voor een terugkerend thema met de andere vier in een ondersteunende rol. “Wolf Eats Wolf” is pure groove met een sputterende afrobeat groove, percussief orgeltappen, funky blazersriffs en een heerlijk tussendoor gitaartje, dat alles onderstuwd door Allen’s polyritmische drumtechniek van hi-hat bekkens in combinatie met snare drum. Geen decibels maar ritmische gewaarwording. “On Fire” gaat resoluut de jazz richting uit voor een meeslepend nummer dat de spanning opbouwt met avant-garde piano, Dizzy Gillespie blazers en een speels aanhoudend gitaarrifje aaneen getrommeld in Art Blakey’s typische bebop-drumstijl. Allen neemt even het woord om te zeggen dat hij liever niet praat maar de muziek laat spreken maar hij blijft toch nog lang aan het woord om het publiek daarvoor uitgebreid te bedanken. We blijven bij de jazz voor het zachte langzame “Woro Dance” opgeluisterd met subtiele drumticks van de meester en een hoofdrol voor de knappe blaaspartijen van het duo Jankielewicz/Giraud bezegeld met een ferm applaus. Allen laat iedereen schitteren zonder echt zelf naar de voorgrond te komen. Daarbij worden alle solo’s kort gehouden ook die van de meester, geheel in functie van de opbouw van het nummer met een steeds terugkerend thema met beperkt gehouden improvisaties. Was het concert tot dusver vooral een (jazz) luisterconcert dan wordt met “Push And Pull” de toon en de sfeer losser met ook meer ruimte voor solo’s. Er mag meegeklapt worden op het feestelijke N.O. achtig nummer vol opgebouwde groove dat onweerstaanbaar mikt op de dansvoeten. In “Cruising” mag de staande bas van Allamane volop schitteren. Het is het meest opvallende nummer, een jazzcompositie waarin Allen op zijn manier Afrikaanse ritmes binnensmokkelt zodat het nummer eruit springt. Allen heeft zoveel metier dat in zijn handen beide invloeden moeiteloos met elkaar verweven worden zonder dat het in de verste verte academisch wordt. De afsluiter “Life Is Beautiful” vertoeft in een funky-jazz mood en klinkt tegelijk ingehouden als dat het prikkelt en laat elkeen nog even excelleren niet in het minst Allen zelf in interactie met bassist Allamane die uitgebreid mag soleren. Er komt een toegift met het swingende “Cool Cats” waarin we een laatste keer kunnen genieten van het fantastisch drumwerk van Allen dat zeer bepalend is voor het groepsgeluid en de grondlaag aanlevert waarna de hele de band kan schitteren. Heerlijke muziekavond voor hoofd en benen, puur genieten zonder decibels (oordopjes). Marc Buggenhoudt Foto's en fotoalbum © JiVe Setlist 1. Bad Roads (The Source, 2017) 2. Ewajo (The Source, 2017) 3. Wolf Eats Wolf (The Source, 2017) 4. On Fire (The Source, 2017) 5. Woro Dance (The Source, 2017) 6. Push And Pull (The Source, 2017) 7. Cruising (The Source, 2017) 8. Life Is Beautiful (The Source, 2017) Encore 9. Cool Cats (The Source, 2017)
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |