De wereld leerde Lana Del Rey kennen met het prachtige ‘Video Games’, een nummer op haar eerste langspeler ‘Born To Die’, die verscheen in 2012 en verder ook topsingles als ‘Blue Jeans’ en ‘Summertime Sadness’ bevat. Het succes bracht haar naar de grootste festivals, waaronder Rock Werchter (2012). In november van datzelfde jaar bracht ze een deluxe versie uit van het album met 9 nieuwe nummers getiteld ‘Born To Die – The Paradise Edition’. Het legde haar alvast geen windeieren, want enkele maanden later stond de zangeres voor het eerst in ons land met een eigen arenashow in Vorst Nationaal. In 2016 stond Lana Del Rey naast Bruce Springsteen op de affiche van TW Classic met haar laatste albums ‘Violence’ (2014) en ‘Honeymoon’ (2015) in haar achterzak.
Het middenplein van het zo goed als uitverkochte Sportpaleis staat vol gillende bakvissen die elke zinnetje van hun idool op gekrijs zullen onthalen. En waarvan een gedeelte het einde niet zal halen wegens appelflauwtes. De security heeft vandaag een beetje meer werk dan gemiddeld. Afgezien daarvan brengt het decor ons meteen in vakantiestemming. Met palmbomen en ligzetels en wat aangepaste projecties wanen we ons meteen op het Californische strand op cruise afstand van Hollywood. Lana Del Rey zelf, ondertussen al 32, ziet er onschuldig jong uit in een kort T-shirt, kort glitterrokje en dito laarzen. Het openingsnummer past perfect bij de setting. En in die setting wandelt ze tussendoor gracieus naar diverse plekjes om een ander nummer te brengen: nu eens ligt ze met haar twee zangeressen op de grond, waarbij ze van bovenaf gefilmd wordt, dan weer ligt ze op de piano om 'White Mustang' dromerig de wereld in te sturen. Bij 'Video Games' zit ze dan weer op een schommel en ook de ligstoelen komen nog aan bod. Helaas zit het geluid niet echt mee vanavond. Haar dromerige en zweverige stem staat in contrast met de ietwat te zware en onevenwichtige mix zodat de balans niet top is. Maar ze heeft er wel zin in want halverwege de set trakteert ze haar fans op enkele verzoeknummers. En ze gaat nog een stapje verder, of eerder dichterbij, als ze van het podium komt en de fans op de eerst rij gaat begroeten. Lees knuffels, huilbuien, flauwvallen, selfies, meisjes onder elkaar... Uit haar recente album mixt ze ook drie nummers door elkaar. Iets dat je niet echt verwacht want nieuwe nummers vereisen net een tikkeltje meer aandacht. Dat het ook kan zonder veel bombast in de mix bewijst ze door op haar eentje 'Yayo' te brengen, Het frêle meisje met de stoere Gibson Flying V . Het is bijzonder. 'Ultraviolence' knalt dan de zaal in als voorbode van het bekende 'Summertime Sadness', dat de de sfeer van de avond en van het wezen Lana Del Rey uitstraalt. Een soort optimistische droefheid. De zon op de sombere gedachten. De worstelingen des levens. Nog even een vrolijke verjaardagwens voor een oude president en we kunnen na ruim twee uur de avond afsluiten met 'Off the Races'. Een concert van Lana Del Rey laat je meestal met een dubbel gevoel achter: de thematiek en de zangstijl zijn een beetje eenzijdig en brengt weinig verrassingen. Anderzijds is ze voor velen een rolmodel dat durft dromen en een evenwicht wil vinden tussen summertime en sadness. En dat is iets dat middenplein wel aanspreekt. We zijn vooral benieuwd welke weg Lana Del Rey in de toekomst zal inslaan, want een platgetreden pad kan je niet eeuwig blijven bewandelen. Uit de setlist: 13 Beaches / Cherry (with Scarborough Fair) /.Pretty When You Cry / White Mustang / Born to Die / Blue Jeans / .Lust for Life / Change / Black Beauty / Young and Beautiful / Ride / Video Games / Gods & Monsters / High by the Beach / Honeymoon / Yayo / Ultraviolence /.Summertime Sadness /West Coast / Happy Birthday Mr. President / Off to the Races
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |