GIZMO is een band van jonge getalenteerde Belgische muzikanten. Het kwartet bestaat uit Anneleen Boehme op contrabas, Geert Hendrickx op gitaar, Cho Rong kim aan de piano en Simon Raman op drums. De band werd opgericht in samenwerking met Amerikaans saxofonist Chris Cheek, met wie ze het podium deelden op Jazz Middelheim 2015.
Momenteel werken ze samen met saxofonist Ben Sluijs, die reeds een gevestigde waarde is in de Belgische jazzscene. GIZMO brengt originele composities van de bandleden met veel ruimte voor improvisatie en exploratie.
0 Reacties
Keith Canvas is de fluwelen dekmantel van Bart Mertens (°1978), piano based singer-songwriter en jazzmuzikant met een voorliefde voor popmuziek. Met zijn debuutalbum ‘Beyond The Frame’ (2015) breekt hij door bij pers en publiek, dat zijn ontvlambare mix van nu-jazz, pop en singer-songwriting op ingetogen gejuich onthaalt. In recensies vallen vergelijkingen met Jamie Cullum, Billy Joel en Harry Connick Jr. en de dromerige, autobiografische songs worden opgepikt door verschillende Belgische radiostations. “Beyond The Frame” schopt het o.a. tot ‘album van de week’ op Radio 2.
Met haar warme stem en ongecompliceerde persoonlijke stijl brengt Hilde Vanhove bekende en minder bekende standards, samen met de medemuzikanten van haar nieuwe trio, de jonge gitarist Raf Hendrickx (winnaar van de band contest van het jazzfestival van Dinant in 2011, hij speelt in de stijl van George Benson, Wes Montgomery en Joe Pass) en contrabassist Martijn Vanbuel , terug van een jarenlang verblijf in Azie, waar hij veel festivals speelde, en ook de “Golden Melody Award” won voor “Best Producer” in 2011.
Denise King, geboren als derde van vijf kinderen in een gezin in West Philadelphia, werd ontdekt toen een vriend haar op straat hoorde zingen. Hij introduceerde haar in de lokale jazzscene, en de rest is geschiedenis. King zong met legendarische muzikanten zoals Roy Hargrove, The Brecker Brothers, Phil Wright, Cecil McBee, Christian McBride, Dexter Wansel en McCoy Tyner. De voorbije twintig jaar toerde ze door de VS, Brazilië, Frankrijk, Duitsland, Turkije en Japan. Ze brengt naast jazz standards ook popsongs. De blues is nooit ver uit de buurt. Ze opent vanavond het Jazzathome Festival in Mechelen met Ivan Paduart (p), Sal La Rocca (b) en Mimi Verderame (dr).
Het Bart Borremans (s) trio met Piet Verbist (b) en Lionel Beuvens (dr) omkadert het officiële gedeelte. Bill Callahan werd bekend onder het pseudoniem Smog in de jaren ’90. Tegenwoordig maakt hij platen onder eigen naam en is hij uitgegroeid tot één van de meesters van de alternatieve rock/folk/alt. country. Als Bill Callahan bracht hij drie albums uit: Sometimes I Wish We Were An Eagle, Apocalypse, Dream River, stuk voor stuk intieme, persoonlijke albums met daarop indringende nummers met voldoende spanning en afwisseling.
Tinariwen is de Malinese Toeareggroep rond componist Ibrahim Ag Alhabib, die begin jaren ’80 gevormd werd in een Libisch vluchtelingenkamp. Hun hypnotiserende woestijnblues is zalvend en bezwerend. De nummers worden voortgestuwd door elektrische gitaren, bas en opzwepende percussie, maar ook de samenzang is heel bepalend. De teksten zijn dikwijls politiek gekruid en gaan over de onderdrukking en gebrek aan vrijheid van de Toearegs. Er zijn heel wat Westerse muzikanten die hen bewonderen, Thom Yorke, Carlos Santana en The Red Hot Chili Peppers zijn fan. Op hun laatste album “Elwan” zijn Mark Lanegan, Matt Sweeney en Kurt Vile gasten. Tinariwen zijn de vaandeldragers van een heel herkenbare bluessound die navolgers kreeg met Tamikrest en Bombino.
In 2008 begon de klassieke- en jazzpianist Scott Bradlee met het spelen van populaire songs als vingeroefeningen op de piano. Enkele jaren later leidde dit tot wat we nu kennen als Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox. Een band met zeer wisselende samenstelling die op korte tijd uitgroeide tot een ware Youtube-hype. Door het groot aantal artiesten die deel uitmaken van de band, slagen zij er ook in om op verschillende plaatsen tegelijkertijd optredens te geven. Zo vond er op deze avond ook een optreden plaats in Boekarest. Beide optredens moesten het echter stellen zonder de aanwezigheid van Scott Bradlee himself, die zijn tijd liever in de studio doorbrengt.
Het recept: moderne pop- en rocksongs overgoten met een sausje van jazz, ragtime, country en doo wop. Het geheel wordt op smaak gebracht met een stevige portie humor en opgediend door 6 vocalisten, geassisteerd door een vijfkoppige band en een tapdanser. Beginnen doen we met een intro van ‘The final countdown’ (Europe). Onmiddellijk herkenbaar door het grote publiek. Het effent het pad voor de introductie van Ariana Savalas, onze MC van de avond. Zij t(r)apt samen met Alex Heigl de avond in gang met ‘Bad romance’ (Lady Gaga). Na een uitgebreide kennismaking met het publiek en de belofte van een reis door te tijd, introduceert Ariana Brielle Von Hugel. Zij brengt een vintage New Orleans versie van ‘Same old love’ (Selena Gomez). De hits blijven zich opstapelen wanneer Aubrey Logan aantreed voor haar, lichtelijk hyperactieve, maar zeer geslaagde versie van ‘Bad Blood’ (Taylor Swift). Wie denkt dat Postmodern Jukebox enkel zangeressen op het podium zet, wordt aangenaam verrast door de introductie van Casey Abrams. Deze zanger, bassist en melodicaspeler weet het publiek onmiddellijk te pakken met zijn stem en zijn humor. Het plezier spat af van zijn versie van ‘Sweet Child o Mine (Guns ’n Roses) samen met tapper Alex. Blake Lewis verovert vervolgens menig vrouwenhart met zijn op Sinatra geïnspireerde versie van ‘Mr. Brightside’ (The Killers). Na al dit mannelijk geweld is het tijd om de vrouwen nog eens aan het woord te laten. Dit doen ze ( Aubrey, Brielle en Ariana) met een nummer van één van de eerste bekende boysband. ‘Bye Bye Bye’ (NSYNC). Opnieuw tapt Alex de pannen van het dak. Net als je denkt dat iedereen geïntroduceerd is, tovert Ariana nog een vocalist uit haar jaren 20-hoge hoed. En wat voor één. Haley Reinhart overtuigt onmiddellijk met een Vintage New Orleans versie van ‘7 Nation Army’ (White Stripes). Deze eerder ingetogen versie, zorgt voor een rustmomentje tijdens de show. Veel tijd om op adem te komen is er echter niet. Tijdens de groepsperfomance van Casey, Aubrey en Brielle die een uptempo flashmob versie brengen van ‘What is Love’ (Haddaway), worden alle registers open getrokken en gaan band, vocalisten en publiek volledig uit hun dak. Casey klautert over het publiek om rozen in het rond te strooien terwijl de bandleden polonaisegewijs het podium innemen. De huistapper van dienst neemt het daarna over met ‘Evolution of tap dance’. Het publiek raapt ondertussen de rozen op en komt even op adem. Ariana neemt deze echter snel weer weg als ze in korset en met zweep het podium opkomt. Ze brengt een Burlesque stripact (inclusief Chinese vrijwilliger uit het publiek) met het nummer ‘Pony’ (Ginuwine). Voor één lucky guy was het alvast een onvergetelijke avond. De klarinetspeler die ondertussen met een paardenmasker zijn instrument bespeelde ontging ongetwijfeld menig man (en vrouw) Hierna was het tijd voor wat misschien wel hun bekendste nummer is ‘All about that bass’ (Meghan Trainor). Dit nummer, gebracht door Casey, Haley, Ariana en Aubrey, blijft een meezinger die het ganse publiek onmiddellijk meeneemt. De show kabbelt hierna rustig verder met ‘Radioactive’ (Imagine Dragons), gebracht door de immer charmante Blake en een volgend groepsnummer door Brielle, Casey en Aubrey. Zij brengen ‘Grenade’ (Bruno Mars). Daarna is het tijd voor Ariana’s interpretatie van een gevoelige kant met ‘Blank Space’ (Taylor Swift). En net als je denkt dat de avond geen verdere verrassingen meer in petto heeft brengt Aubrey een onverwacht acrobatische versie van ‘Give it away’ (Red Hot Chili Peppers). Zelfs mensen die geen fan zijn van vintage covers kunnen niet anders dan respect hebben voor een trombone spelende zangeres die foutloos blijft zingen na een vijftal radslagen op het podium. Haley brengt het laatste solonummer van de avond. ‘Creep’ (Radiohead) blijft vele mensen steeds opnieuw raken. Hierna naderen we het einde van de show met nog 2 groepsnummers: My heart will go on (Celine Dion) door Aubrey, Brielle en Ariana. Afsluiten doen we tenslotte met Mmmbop (Hanson) en de gehele cast, waarbij ook het publiek zich aan een dansje waagt. Na enkele ontroerende afscheidswoorden van Ariana en een meer dan verdiend applaus van het publiek komen Casey, Aubrey en Ariana nog een keer het beste van zichzelf geven met Stacy’s Mom (Fountains of Wayne), Brielle en Blake komen er tot slot bij voor ‘Shake it off’ (Taylor Swift). Hierna was het tijd om definitief afscheid te nemen van de kleurrijke bende die erin geslaagd zijn om een doordeweekse woensdagavond te voorzien van kleur, sfeer en vooral swing! Veronique en Johan Vanonckelen Foto © JiVe Op de vooravond van de Oscaruitreiking spelen Bjorn en Natalie een gesmaakte support voor Howe Gelb.
Wouter Vanhoutte, poulain van Wim Helsen, balanceert vakkundig op de grens tussen cabaret en theater. Met een flinke dosis humor en een voortdurend spel van kantelende stemmingen, vertelt hij het gevoelig en aaibaar verhaal Aai me. David Galle, teamkapitein in De Kazakkendraaiers en gesmaakte gast in Comedy Casino, Nonkel Mop en De Slimste Mens ter Wereld, geeft Ekeren een inkijk in zijn tweede avondvullend show Overleven in de chaos. Billy & Bloomfish heetten vroeger Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels. Ze overtuigen je met hun rauw en harmonieus stemmenwerk en hun eigenwijs gitaarspel . |
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |