Philip Catherine is een van de beste jazzgitaristen in Europa. Hij is 69 maar
blijft onvermoeibaar doorgaan. Catherine heeft een sound die je uit duizenden herkent. In de sensualiteit en de zangerigheid herken je de invloed van Django Reinhardt, maar hij verwerkte ook de hedendaagse jazz in zijn muziek. Hij schreef schitterende composities en creëert met zijn vertrouwde kwartet een meeslepend muzikaal universum. Ditmaal duikt hij de wereld van de beroemde songschrijver Cole Porter binnen. Philip Catherine speelde al op zijn zestiende met de saxofonist Sonny Stitt in de Brusselse Rose Noir. Later musiceerde hij met Dexter Gordon, Charles Mingus, Tom Harrell, Niels Henning Orsted Petersen, Charlie Mariano en Chet Baker. Maar hij was aanvankelijk bang om muzikant te worden. Hij zag het drugs- en drankmisbruik en was bovendien goeddeels een autodidact. Daarom ging hij eerst economie studeren aan de universiteit. Intussen leerde hij veel van andere muzikanten. Hij had al vlug een eigen stem. Ook Chet Baker, met wie hij tussen 1981 en 1985 samenwerkte, zei dat Catherine een herkenbare sound heeft. De mooie akkoorden, de kleuren, de swing. Waar die vandaan komen? Catherine zegt dat hij intuïtief speelt. Bij hem lijkt alles gemakkelijk en eenvoudig, maar dat is schijn. Hij wil vooral dat het gemakkelijk klinkt. Catherine creëert vaak een pure, zachte wereld. Melodieën als chansons en meer jazzy thema’s wisselen elkaar af. Maar hij kan ook hard swingen en uit de bol gaan. Reageren is niet langer mogelijk.
|
JiVeTwo passions, Archives
Maart 2020
Categories |